Ik denk dat ik mijn aanvankelijke mening over het nieuwe album van Morrissey - een beetje een saaie boutplaat met een paar positieve uitschieters - na gisteravond een tikkeltje moet bijstellen. Live - met lichtshow en grote trom en een als een stierenvechter met z'n microfoonsnoer dansende Morrissey die in het vierde nummer al z'n eerste bezwete overhemd in het publiek gooit - maken de op plaat een beetje gezichtsloze crooners een stuk meer sense. Zelfs het Kula Shaker-achtige I Will See You In Far Off Places en vooral Life Is A Pigsty zijn eigenlijk fantastische, zwelgende nummers. Z'n stem, de beetje brave band, de kitscherige violen uit een doosje; het valt ineens allemaal op z'n plaats. Extra jammer dat het dikst aangezette nummer van de nieuwe plaat, Dear God Please Help Me, wordt overgeslagen. Om eerlijk te zijn zijn het die paar up-tempo oude Smiths-nummers, Girlfriend In A Coma en Still Ill, die natuurlijk met het hardste gejoel ontvangen worden maar wat mij betreft met hun huppelende joligheid detoneren en ongeloofwaardig overkomen. How Soon Is Now? en Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me passen wat dat betreft een stuk beter. Tekstueel blijft Ringleader Of The Tormentors een zwakke broeder. Lekker venijnige zinnen als 'trouble loves me / trouble needs me / two things / more than you do / or would attempt to' zul je er tevergeefs op zoeken en komen alleen in ouwe nummers langs. Terwijl Morrissey vanavond, tussen de nummers door, toch behoorlijk op dreef is: hij opent met een rijmpje over two lips in Amsterdam, constanteert dat het buiten wel zal regenen want de zaal is vol en kondigt een muzikaal niet echt lekker uit de verf komende cover van Magazine's A Song From Under The Floorboards af met een welgemeend as made famous by Mouth & MacNeal.