Op een of andere manier lijkt het veel langer geleden maar het is toch slechts een kleine drie jaar geleden dat Dress voor het laatst van zicht liet horen, met de plaat The Image Reduction Plan en, wat mij betreft, het nummer So For Real in het bijzonder. Afgelopen vrijdag stonden ze, voor het eerst in jaren, weer eens live op het podium, dat van de Winston. De band is, nu Maarten Kooijman definitief voor Johan heeft gekozen, in de tussentijd ingekrompen tot een duo. Met Bjørn Uijens op zang en gitaar en Jochem Klijnman die de toetsen en andere electronica beroert en, met een afstandbediening?, de drumcomputer instart. De liedjes klinken nog steeds zo warm en natuurlijk als vroeger maar, dankzij die vernieuwde samenstelling, ook een stuk intiemer. Niet té overigens want het nieuwe oeuvre bevat ook een paar lieve, bijna vrolijke, up-tempo liedjes. Het klinkt allemaal een beetje als Johan op slaapkamerformaat of als Coparck maar dan zonder jazzy. Heel erg Hollands in ieder geval. Alleen het laatste nummer valt een beetje tegen want met rare jaren '80 stadion-rock beats en overdreven vocale uithalen. Dat is nergens voor nodig. Maar de rest, allemaal nieuwe materiaal volgens mij, is zonder uitzondering erg mooi. Laten we hopen dat die nieuwe plaat snel gaat verschijnen. Na vervolgens eerst de zwabberende waverock van de lokale, tweede band te hebben doorstaan en daarna ook nog een paar nummers van de zeurderige symfopop vol zweverige gitaren van de Amerikaanse headliners realiseerde ik me gelukkig dat de avond nog jong was en dat er aan de andere kant van de stad, in de OCCII, ook nog allerlei bandjes speelden en dat die (voormalige) krakers er in de regel een iets rielekster tijdschema aanhouden dan die commerciele types in het centrum en ik hoefde dan ook niet eens heel hard door het Vondelpark te fietsen om daar nog de optredens van Cut City (de Zweedse Editors maar klonken zeker niet verkeerd) en Rah Bras (geflipte orgelprogpunk die begon met een opgevoerde versie van een Ennio Morricone-deuntje en eindigde met een zovéélste striptease van de drummer) mee te pikken én even voorzichtig met de voetjes van de vloer te gaan op, onder meer, de klanken van Lady Sovereign en de Opposites. Toch was ik er, om eerlijk te zijn, niet van plan een gewoonte van te maken, dat meerdere concerten op één avond. Maar ik zie net dat nu dinsdag niemand minder dan de Veronicas in Bitterzoet staan en dat dat om kwart over negen begint en een showcase is, dus ze spelen vast niet zo lang en als het een beetje meezit betekent dat Ariel Pink in de Paradiso om half elf met een beetje stevig doorfietsen wellicht ook nog te halen valt. Kiezen is voor losers!