Ik wil tapdansschoenen voor m'n verjaardag. Het concert van Tilly & The Wall, gisteravond in de Paradiso, heeft me ervan overtuigd dat drummers helemaal passé zijn en dat de wereld er een stuk mooier op zou worden als alle bandjes vanaf nu zouden tapdansen. Voorlopig zijn Tilly & The Wall mijn nieuwe favoriete band. In mijn fantasie gaat het verhaal achter de band ongeveer als volgt: voor een creatieve avond ergens op een Amerikaanse middelbare school halverwege de jaren tachtig hebben twee vrouwelijke Heart-fans een pact gesloten met de enige twee muzikaal onderlegde personen op school - jongens, Bright Eyes-fans, eentje met een akoestische gitaar, de ander heeft een keyboard - en op een of andere manier heeft een tapdansend meisje zich aangesloten bij het viertal. Misschien moesten ze per se in groepjes van vijf iets voorbereiden en was zij de enige die nog over was, of is het de zus van een van de anderen en heeft een moeder achter de schermen wat druk uitgeoefend, om haar ook mee te laten doen. Dit stuk van het verhaal loopt nog niet helemaal. Dat geeft niet. Waar het om gaat is dat ze meedoet en dat ze haar benen uit het lijf tapt (met bijbehorende armbewegingen én elfachtig rokje) en dat de rest van de band hun akoestische nummers speelt en dat ze klinken alsof ze niet zo veel geoefend hebben maar wel heel veel lol ondanks dat het Amsterdamse publiek er een beetje chagerijnig naar staat te kijken terwijl dit zonder twijfel het leukste en liefste en ontwapenendste en blijmakendste optreden van het jaar is. En is dat daar halverwege in Fell Down The Stair - net het enige nummer dat verkeerd gelinkt is bij de gratis te downloaden versie van hun debuutalbum, dit werkt wel - nou echt de Be My Baby-drumbeat maar dan op tapschoentjes? Dáár gaat het om. Architecture In Helsinki waren trouwens ook best leuk. Soms een beetje 'de lokale fanfare doet Zappa' of 'de jostiband goes Avalanches' maar het was in ieder geval nooit saai. Vond het zelf het leukst als ze net iets meer energie staken in het in een beetje coherente structuur duwen van de miljoen ideeën die ze in elk nummer stopten dan in het proberen te verbreken van het wereldrecord verwisselen van instrumenten per vierkante meter, maar na Tilly & The Wall kon eigenlijk niets mijn humeur meer aantasten.

Het is uit tussen Karen van K3 en de gitarist van Fear Factory. De vorige vriend van Karen was, zoals wellicht bekend, Gert, van Samson & Gert.