The Hickey Underworld - Mystery Bruise
Het was een afwisselend muzikaal avondje afgelopen maandag in de Bitterzoet. Misschien iets té afwisselend. Tussen de rammelpop van de Board Of Directors, waarvan ik overigens precies de laatste anderhalve maat van meepik, en de mooie, ingetogen, net iets te veel tot doorheen praten uitnodigende liedjes van Dress is het plots van rockenstein met de Hickey Underworld. De eerste indruk is vooral dat het succes de Queens Of The Stoneage niet onopgemerkt aan Antwerpen voorbij is gegaan. In de handen van de winnaars van Humo's Rock Rally van dit jaar is dat overigens volstrekt geen slechte zaak. De basloopjes zijn precies fuzzy genoeg, de moderne hoekigheid zorgvuldig gedoseerd - zelfs het bijna-reggae-achtige, nieuwe nummer zonder titel klinkt niet raar in deze context - en de zanger heeft z'n beperkte bereik handig in z'n eigen voordeel omgebogen. Wat het viertal wellicht nog een beetje te kort schiet in échte killer hooks en hitgevoelige refreinen maken ze meer dan goed met een gedreven intensiteit en een sexy schwung. Qua live-spektakel moeten we het vooral hebben van de pontificaal opgestelde drummer en de - voor ons boven de grote rivieren net zo schattige als onverstaanbare - sappig Vlaamse aankondigingen van de zanger/gitarist. De bassist en de andere gitarist lijken een wedstrijdje 'wie kan zich het best achter de pilaar aan de rand van het podium verschuilen?' te doen. Da's een beetje zonde. En niet echt rock'n'roll.