Twee bandjes van buiten Amsterdam, op weer zo'n loeiwarme dag; ik had eigenlijk verwacht dat ik zo'n beetje in m'n eentje in Studio 80 zou staan afgelopen donderdag, maar dat viel nog behoorlijk mee. Openers At No Bikini Beach hadden zelfs z'n eigen, officieel tot de band behorende, dansende publiek meegenomen. ANBB is een heuse Rotterdamse indiesupergroep met leden van Mono en Feverdream, die hier eens ándere instrumenten in hun handen hebben dan in hun reguliere bandjes (de zanger/gitarist van Mono drumt hier bijvoorbeeld, niet dat ze ineens doedelzak en dwarsfluit spelen). Niemand zingt overigens. Het drietal doet in freaky en toch compacte instrumentale post-indie-dub-jazzrock. Lekkere riffs met hier en daar een moeilijk akkoord of dito break of een beetje gepiel maar nergens té of een gitaarsolo en het groovet gewoon domweg lekker voort. Vox Von Braun is helemaal uit Groningen over gekomen voor een stief halfuurtje zeer competente begin-jaren-negentig-indierock: Pavement, Pixies, Dinosaur Jr. Hip en modern is het met de beste wil ter wereld niet te noemen. Echt gestroomlijnd ook niet - daarvoor is het te schuifakkoorderig en, ondanks toch niet heel onervaren krachten als de zanger van Propeller op tweede gitaar, te houterig amateuristisch - maar de fijne puntige popliedjes maken veel goed. Bovendien was het gezellig en draaide de dj's - 50% van het Amsterdamse chapter van de Sleater Kinney-fanclub oftewel Dusty Blinds - jaloersmakend leuke plaatjes.

Flux - Voor De Inwoners
Vox Von Braun is een van de bandjes wiens platen verschijnen bij Subroutine. De verzamelaar Little Next Big Things is soort van het visitekaartje van dit relatief nieuwe Groningse label. Het is een alleraardigste staalkaart van het Nederlandse (en in het geval van Sukilove, Belgische) indiegebeuren. Er staat nogal wat postrock by numbers op en om eerlijk te zijn heb ik inmiddels genoeg melodie-arm mompelende singer/songwriters gehoord voor de rest van m'n leven, maar qua grote lijn is het een verschrikkelijk sympathieke compilatie. Kop-en-schouders nummer is zonder twijfel deze track. Een verlegen, ongrijpbaar, soort van folky liedje in een jasje van onheilspellend twinkelende electronica. Het enige dat ik kan verzinnen waar het op zou kunnen lijken is een band als Safe Home. Flux komt overigens niet helemaal onverwacht uit de lucht vallen. Het is een van de verschillende projecten van Irene Wiersma, met wie we eerder dit jaar al kennis konden maken als zangeres van het al bijna even ijzingwekkend mooie Lone July van Siren. Ze schijnt trouwens ook nog electro-pop te maken onder de naam Evy.