Pernilla Andersson - Alright Is het, nu poptimisme een algemeen geaccepteerde levensovertuiging lijkt te zijn geworden, veilig om uit de kast te komen als MOR-ist? Dat album van de Feeling bijvoorbeeld is toch wel heel erg fijn ondanks, of misschien dus wel dankzij, dat het heel erg naar Supertramp klinkt. Pernilla Andersson klinkt niet als Supertramp. Alright is meer zoals ik me voorstel dat een Sheryl Crow-albumtrack klinkt. Ik heb nog nooit een album van mej. Crow gehoord, maar ik kan me indenken dat het vol staat met dit soort veilige, simpelweg voorbij kabbelende, professionele en in de verste verte een beetje roots-y pop. Wat Alright meer dan gewoon aangenaam maakt is haar stemgeluid en manier van zingen, want als anderhalve druppels als Nina Persson en dat doet mij nu eenmaal smelten.
The Ballet - In My Head Goed, Zangeressen Die Als Haar Van De Cardigans Klinken is dan ook gewoon een van mijn favoriete muzikale ijkpunten. Bandjes Die Me Aan De Magnetic Fields Doen Denken is een ander en daarmee belanden we in één moeite door bij The Ballet. Het is hier meer een kwestie van melodie dan van klank, alhoewel de violen in dit nummer zo van 69 Love Songs lijken te zijn weggelopen. Volgens de bio op hun site zijn ze met z'n vieren maar het komt kleiner, intiemer over; ik denk dat het vooral het gebruik van de drumcomputer is die dit z'n eenmansslaapkamerproject-feel meegeeft. Het heeft daardoor iets houterigs en het mist de jolige uitbundigheid van een Hidden Cameras, maar het kent daarentegen wel meer dan drie akkoorden.
