Er viel een zware last van m'n schouders toen ik me realiseerde dat het niet hóeft. Het verzinnen van een stuk of tien, of twintig, plaatjes voor in m'n jaarlijst was het probleem niet en binnen die 10 waren er ook wel bepaalde namen die ik beter vond dat andere, maar over een ultieme volgorde kon ik maar niet eens worden met mezelf. Het ontbrak me vooral aan een nummer één. Er verschenen genoeg hele leuke platen dit jaar, maar die ene topplaat die van voren tot achter klopte ben ik niet tegengekomen. Dat het me slapeloze nachten heeft gekost is wellicht overdreven maar een lijstje zonder een nummer één waar je trots op kunt zijn is natuurlijk geen lijstje. En dus dit jaar geen echt lijstje. Slechts mijn tien, of twintig, favoriete platen in alfabetische volgorde:

About - Bongo
Waarom wél in de top tien: Een opwindende en onnavolgbare collectie stuiterpop. Een tot in de puntjes verzorgde muzikale chaos.
Waarom níet op één: Wellicht soms iets té onverwacht. Zelfs melodisch wemelt het van de valkuilen en schijnbaar willekeurige wendingen. Die paar nieuwe nummers die wel eens live voorbijkomen klinken nóg beter want poppier (Scooter meets de Pet Shop Boys was mijn omschrijving van de ene en tijdens Subbacultcha in de Paradiso speelden ze een uit stukjes charleston, ofzo, opgebouwd glamrockmonster dat ik nog niet eerder gehoord had).

Belle & Sebastian - The Life Pursuit
WWIDTT: Kleine bandjes worden groot. Ook deze voorheen eeuwig schuchtere rammel-Schotten hebben inmiddels een bepaalde mate van muzikaal zelfvertrouwen weten te vinden. Dat dat dan vooral naar glam- en andere jaren zeventig rock lijkt te klinken, is een mooie bonus.
WNOE: Behalve The Blues Are Still Blue en Funny Little Frog staat er om eerlijk te zijn weinig op waarvan ik mezelf wel eens betrap dat ik het op de fiets voor me uit zit te fluiten.

The Blow - Paper Television
WWIDTT: Was vroeger een singer/songwritester die van die schetsmatige Microphones-achtige (flarden van) songs deed. Maakt nu, met z'n tweeën, electropop. Klinkt ineens als de Sugababes met een geweten.
WNOE: Ik kom hem in (bijna) geen enkele andere jaarlijst tegen. Niet écht de meest overtuigende reden om hem niet op één te zetten. Ben ik met je eens.

Camera Obscura - Let's Get Out Of This Country
WWIDTT: Begonnen ooit als een poor man's Belle & Sebastian maar hebben door gewoon stug door te gaan met het schrijven van steeds mooiere liedjes, en ik denk dat we in dit geval de onder meer van de Concretes bekende producer Jari Haapalainen ook wel een pluim mogen geven, zo langzamerhand een fijn eigen plekje in het muzikale universum voor zichzelf gecreëerd.
WNOE: Het mist de durf en eigenzinnigheid van Belle & Sebastian. Als je altijd maar in het kinderbadje blijft, maak je natuurlijk nooit dat meesterwerk. Af en toe moet je gewoon van de hoge duikplank.

Cat Power - The Greatest
WWIDTT: Ik kan slechts in beperkte mate tegen dat typische Cat Power-truukje - je, of iemand anders', liedje heel getergd en heel langzaam en heel kaal spelen en er heel zwaar bij kijken zodat het vanzelf intens lijkt - maar met een echte ouwerwetse soulband erachter klinkt het toch wel verdomd zwoel.
WNOE: Dat viel me vooral live op, maar eigenlijk is het gewoon twaalf keer precies hetzelfde nummer. Of in ieder geval dezelfde akkoorden in hetzelfde tempo.

Charlotte Gainsbourg - 5:55
WWIDTT: De perfecte Franse zuchtmeisjespop. Zowel genetisch als qua uitvoering (met medewerking van Air en Jarvis Cocker) zit het helemaal snor. Nature én nurture, zeg maar. Wel, nature et nurture ofzo.
WNOE: Het is een beetje de makke van de zuchtmeisjespop in het algemeen, maar het kabbelt wel aangenaam voort, hè?

The Hold Steady - Boys & Girls In America
WWIDTT: De ultieme barband, om de hele Amerikaanse indierock blogosphere maar eens te echoën. Een barband in de zin van dat het klinkt alsof je in een bar staat en op het podium speelt een band - stoere Bruce Springsteen-achtige rock maar te Guided By Voices om meteen klaar voor het stadion te zijn - en achteraan bij de bar staat er iemand tegen je aan te ouwehoeren. Hij moet nogal schreeuwen om zich verstaanbaar te maken. Dit is mijn eerste kennismaking met de Hold Steady, dus ik kan niet met zekerheid zeggen of ze altijd al van die fantastische Thin Lizzy-riffs gebruikten. Ze staan trouwens op 10 februari in de bovenzaal van de Paradiso.
WNOE: Af en toe krijg je wel een beetje genoeg van die gozer en wou je dat-ie niet de hele tijd door de muziek heen liep te blêren. Vooral als-ie iets te vaak in herhaling valt; bijvoorbeeld in dat verhaal over hem en dat meisje in de chill-out tent. Na een tijdje wéten we het wel.

The Knife - Silent Shout
WWIDTT: Prachtige kille, theatrale arctische technopop.
WNOE: Wellicht een tikkeltje té koud en afstandelijk?

The Television Personalitues - My Dark Places
WWIDTT: Indieheld van vroeger laat weer eens wat zich horen. Zeer spannende verzameling hartverscheurende popsongs, experimenteel aangerommel, net iets te persoonlijke emotionele ontboezemingen en zo'n beetje alles wat daar tussenin ligt.
WNOE: Had dit als het géén indieheld van vroeger was geweest niet gewoon een semi-onluisterbaar, van het zelfmedelijden overlopend allegaartje geweest?

Justin Timberlake - Futuresex/Lovesound
WWIDTT: De spannendste muzikale ontwikkelingen vinden zich, met dank aan mensen als Timbaland, vandaag de dag gewoon in het zicht van iedereen in de bovenste regionen van de hitparade plaats. En zelfs de ballads aan het eind zijn eigenlijk best te pruimen.
WNOE: Het blijven overbodige saaie ballads aan het eind. En om eerlijk te zijn ben ik inmiddels wel toe aan de volgende stap. Dit soort hijgerige minimale electro-funk kennen we nu wel zo'n beetje. Misschien niet zó hijgerig en minimaal en funky, maar toch., My Love lijkt hele nieuwe wegen in te slaan (het is eigenlijk net uitgeklede en op halve snelheid afgespeelde trance) maar dat is maar één track op een heel album.

En bubbling under: Aberfeldy, Margaret Berger, Isobel Campbell & Mark Lanegan, the Concretes, Getatchew Mekuria & The Ex, Morrissey, Opgezwolle, Yo La Tengo en Zea.