Afgelopen woensdag vond de voorlopig laatste editie van Transmission plaats. (Van dezelfde makers komt er, ook in Studio 80, nog wel ongeveer kwartaallijks Megafoon, dat eind januari geheel in het teken van noise zal staan.) Niet bepaald veel mensen waren getuige van het afscheid van deze avond voor leuke nieuwe dwarse bandjes van buiten Amsterdam. En dat is jammer, want er stond een tweetal in al hun eigenzinnigheid zeer de moeite waard zijnde bandjes, daar aan het Rembrandtplein. Ravage Ravage is zelfs te eigenzinnig om in het, al dan niet zelfgekozen, o zo hippe indie-rave hokje te passen. Want ondanks de mascara, het asymmetrische haar en de te strakke zwarte spijkerbroek gewoon te muzikaal en te pop (de electronische variant). En ondanks een kersverse ode aan het adres van de New York Pony Club te Pet Shop Boys meets Justin Timberlake. Daarom is het extra jammer dat dhr. Ravage niet echt gezegend is met een overvloed aan zangkwaliteiten. Met een beetje goeie wil zou je nog kunnen zeggen dat de theatrale expressiviteit meer aardse zaken als toonvastheid een tikkeltje in de weg zit, maar eigenlijk zouden de liedjes gewoon beter verdienen. (Vooral die ene waar ergens halverwege ineens het drum-intro uit Blue Monday voorbijkomt bijvoorbeeld.)

Ook Yobkiss is in z'n eentje. Maar waar Ravage Ravage modern z'n ipod het harde werk laat doen er zelf slechts bij zingt en af en toe, maar meestal onhoorbaar, meetingelt op z'n draagbare synthesizertje, zit Yobkiss heel klassiek achter z'n drumstel, alwaar hij meemept met de gameboy-achtige bliepjes uit z'n laptop. Yobkiss kan verschrikkelijk goed drummen en hard ook. Dat laatste daar wen je het eerste aan, maar pas als je een beetje voorbij de virtuositeit kijkt wordt het écht de moeite waard. Het heeft wel iets weg van een band als Ratatat, maar dan op een héél andere manier. Het is een soort prog-math-metal - om de haverklap uit de bocht gierende melodieuze wijdloperigheid wordt afgewisseld met hardcore-achtige brokken bot en razendsnel ge-boem-tsik-boem-tsik - waar de complete band, behalve de drummer dus, is teruggebracht tot een soort van dunne midi-versie van het origineel. Waarom? Wel, omdat het verschrikkelijk leuk is om je zo uit te leven op een drumstel lijkt me zo en op deze manier heb je ook geen last van, bijvoorbeeld, het ego van de zanger of de struikelende vingers van de gitarist. Yobkiss is de ster van z'n eigen band en mag tussen de daverende roffels graag triomfantelijk een of meerdere vingers in de lucht steken. De meerwaarde voor het publiek is minder voor de hand liggend. Op het eerste gehoor lijkt het niet meer dan een uitgebreide drumsolo te worden en in no-time is het toch al niet in grote getale aanwezige publiek gehalveerd, maar de doorzetters worden beloond. (Yobkiss aka Paul Börchers blijkt trouwens in een vroeger leven bij Soft Posh te hebben gespeeld. Dat was, zo rond de eeuwwiseling, een van mijn favoriete nieuwe Nederlandse bandjes. Dat Sonic Youth/Mogwai-achtige geluid was per slot van rekening hartstikke hip toendertijd en Soft Posh deed dat verschrikkelijk leuk en op eigen wijze. Vooral de ep La Source Present maakte veel indruk. Die hele ep is te downloaden op de site van Paul, maar hij is het dagelijks leven ontwerper, dus die site is mooi maar niet echt handig. Je hebt een korte routebeschrijving nodig om er te komen: klik op projects, dan op Soft Posh, vervolgens op Sell Out/Releases (het tweede vogeltje van links) en dan het vinylschijfje dat linksonder ligt.)

Nagekomen mededeling: Amsterdam Is A Graveyard wordt natuurlijk ook nog steeds met enige regelmaat geupdate.