The Fall - Fall Sound
Reformation Post TLC, de nieuwe van The Fall, is niet een plaat die meteen begint te leven. Er staan een paar verschrikkelijke dreutelnummers op waarin veel langer dan strikt noodzakelijk dezelfde halfbakken riff herhaald blijft worden terwijl Mark E. Smith als een oud seniel mannetje binnensmonds en onsamenhangend - wel, in ieder geval nóg onsamenhangender dan normaal - een beetje voor zich uit zit te mopperen en rare geluiden te maken. (Ik zat van de week toevallig John Peel's Festive 50 van 1990 te luisteren. Daarin kwamen zoals te doen gebruikelijk nogal wat tracks van de Fall langs en het viel me opeens op hoe jong en fris en energiek Mark E. Smith toen klonk). In eerste instantie is het alleen de wankele cover van Merle Haggard's White Line Fever die de show stelt; soort van wegens novelty-redenen, maar toch. Gelukkig duurt het niet lang voordat je ontdekt dat op een nummer als Fall Sound het oude vuur en venijn nog wel aanwezig is. De band recyclet vol enthousiasme wat klinkt als een ouwe New Order-riff en Smith klinkt ouderwets agressief en van zich af bijtend. Tekstueel kan ik er niet echt chocola van maken - is die Newsnight-referentie vanwege dat befaamde interview naar aanleiding van het overlijden van John Peel? - maar hij schijnt nogal een hekel te hebben aan hippe nieuwe bandjes die de Fall als inspiratie noemen en het zou me niets verbazen dat ze hier een ferme veeg uit de pan krijgen. Het klinkt in ieder geval lekker seriously pissed off.