Vandaag de laatste keer op en neer naar Middelburg geweest. Ik ga het wel missen, alleen al omdat het twee keer per week tweeëneenhalf uur (minstens) in de trein zitten inmiddels een belangrijk ritueel binnen mijn muziekconsumptie is gaan uitmaken. Om redelijk obscure en arbitraire redenen is zo'n lange treinreis zo'n beetje de enige gelegenheid waar ik nog hele albums draai. De rest van de tijd staat hier in de regel winamp op met een gerandomizeerde playlist; wegens in de dagelijkse gang van zaken gewoonweg nauwelijks geduld voor iets dat meer aandacht vergt langer dan de drie minuten die een gemiddeld popliedje zou moeten duren. Gek genoeg werkt onderweg de lange adem die zo'n hele plaat in een keer achter elkaar vergt juist soort van rustgevend. En wat stond er dan vandaag allemaal op de Victory MP-631?

Black Rebel Motorcycle Club - Baby 81
De lijzige sneer van Oasis (eerste album). De druggy motorik van de Dandy Warhols. Bedolven onder een wagonlading retro-rock, dat dan weer wel, maar het lijkt een mooie dag te gaan worden en teksten als 'suicide's easy, what happened to the revolution?' zijn om kwart voor zeven s'ochtends hilárisch.

Black Moth Super Rainbow - Dandelion Gum
Voor mensen die die laatste plaat van Air niet genoeg als Air vonden klinken. Gemoedelijke synthesizer progpop met melancholische robotvocalen en stemmig tokkelende akoestische gitaren. Sun Lips is redelijk representatief, alhoewel er veel meer op die plaat gebeurt, hoor. Hier en daar giert de electronica lekker uit de bocht of worden de beats een stuk steviger neergezet. Het is vooral een erg lange plaat. Van net iets voor Den Haag Mariahoeve tot Dordrecht-Zuid. Mét overstap. Moet zeggen dat het de NS, een handje geholpen door steevast de trein van een half uurtje eerder te nemen, gelukt is me de afgelopen maanden steevast op tijd in het Zeeuwse af te zetten (de terugweg verliep soms wat minder voorspoedig) maar net op de dag van het laatste examen maken ze het nog even extra spannend. Op Dordrecht gaat de doorgaande trein niet verder en moeten we overstappen op de stoptrein. Op zich ook wel eens leuk want nu heb ik eindelijk eens de gelegenheid om met iets meer aandacht de Mini-Sint-Pieter naast het station van Oudenbosch te bekijken dan wanneer ik er normaliter met een rotgang langsjees.

Digitalism - Idealism
De nieuwe Polyphonic Spree valt op het eerste gehoor een beetje tegen. De orkestrale kant lijkt wat meer naar de achtergrond te zijn gemixed en het is me zo - koor plus rockband - iets te broadway. Snel maar naar Digitalism dan. Knorrende Daft Punk-geluidjes. Schreeuwerige LCD-Soundsystem-dingetjes. Bloghouse, niet? Ik ben in ieder geval voor. In Kruiningen-Yerseke moeten we, wegens werk aan de rails, de trein uit en met de bus naar Goes. Op station Kruiningen-Yerseke stinkt het naar platteland en koe in het bijzonder. Het is jammer dat ik op deze manier Kapelle-Biezelinge oversla. Had graag nog een laatste keer gezwaaid naar vader en moeder Balkenende. Het laatste stukje met de trein - de omschrijving intercity wordt steeds potsierlijker - wekt de indruk dat de nieuwe Björk net iets te veel Anthony van de Johnstons-geneuzel en net iets te weinig asymmetrische Timbaland-kneiters bevat.