Ted Leo & The Pharmacists - Rappaport's Testament: I Never Gave Up Zeven uur s'avonds is niet bepaald een rock'n'roll tijdstip. Ook niet op vrijdag. Desalniettemin rocken Ted Leo en zijn Pharmacists afgelopen vrijdag, iets over zevenen, behoorlijk op de podium van de bovenzaal van de Paradiso. Het helpt natuurlijk dat de band al een lekker stukje knalt op plaat. De Clash meets Thin Lizzy is normaliter mijn kort-door-de-bocht omschrijving, waar vooral ook de muzikale breedte van eerstgenoemde niet over het hoofd is gezien. De intens gefocuste, verbeten spanning van de albums komt live niet tot een explosie maar blijft onderhuids borrelen en knetteren. En smeulen, in het geval van de bassist, die uitstraalt dat de eerste helft van de seventies een hele relaxte tijd waren, man. De set is een lekkere mix van tracks van Leo's laatste plaat en hits van die daarvoor. Hits met gitaarhooks als driezitsbanken: groot en erg comfortabel. Hits met als het even meezit een soort van dubbende middle-eight. Het geluid is hard en schel, Leo overschreeuwt zichzelf een beetje als hij de hoogte in wil (maar revancheert zich met een paar geweldige nummers met alleen electrische gitaar, als een post-Amerikaanse jaren tachtig hardcore versie van Billy Bragg) maar het rockt en beukt en swingt, ook, vijfkwartier lang als de neten. Rappaport's Testament etc is een van de nummers die ze als toegift speelden. Het origineel is van Chumbawamba.
(Daarna nog even beneden bij Cornelius staan kijken. Kon me, na dit alles, niet echt boeien. Ik heb dhr. Oyamada hoog zitten, maar de spannende muzikale geluidscaleidoscoop van de plaat is het live niet bepaald. Het podium zag er trouwens fantastisch uit; met mooie beelden op het scherm achter de muzikanten en een hekwerk van gekleurde lichtjes. Heb nog wel even over het nut van de vier stuks wind chimes - voor elk bandlid één, met een extralange voor de drummer - lopen filosoferen.)
