Het meest opwindende dat er tijdens het concert van Home Video afgelopen vrijdag in de bovenzaal van de Paradiso gebeurt, is dat halverwege het laatste nummer de pa uitvalt. Na wat zenuwachtig heen en weer geren van de technici doet alles het weer en vraagt de zanger of ze het nummer gewoon nog een keer moeten doen. De, toch nog bijna halfvolle, zaal juicht en applaudiseert instemmend. We moeten dan wel net doen alsof we het niet herkennen. Dat kost me niet zo heel veel moeite. Het New Yorkse trio koppelt de introverte electronica van Radiohead aan de wijdloperige melodrama (en Edge-achtige gitaartapijten) van een band als Editors. Dat doen ze zeer competent, maar zonder een greintje persoonlijkheid. Het bliept lekker en d'r zijn momenten dat het met een aangename dwang vooruit gaat. Het is ook fijn dat anno 2007 de combinatie electronica/gitaarbandje eindelijk een beetje in verhouding lijkt te zijn; geen drummer die krampachtig over beats uit een doosje heen probeert te meppen of van die ellenlange momenten waar iedereen een beetje schaapachtig naar elkaar staat te kijken omdat alles van tape komt, maar gewoon een als vanzelf sprekende harmonie tussen mens en machine. Maar de nummers en, vooral, de stem van de zanger weten zich nauwelijks te onderscheiden van de grijze massa. Eigenlijk passen de achter de band vertoonde visuals perfect bij de band: sfeervol en precies goed, maar op de fiets op weg naar huis kon ik ze met geen mogelijkheid meer voor de geest halen.

(Je kon gratis naar Home Video met je kaartje van Voxtrot van afgelopen woensdag, vandaar. Eigenlijk had ik daar natuurlijk een stukje over moeten schrijven, maar ik vond er nog minder van dan van Home Video. Ze speelden veel nummers van die ep's van vóór het album. Dat was goed. Het was bloedheet. Dat was niet zo goed. Desalniettemin wordt er óp het podium enthousiast op een neer gesprongen. Dat was aandoenlijk. Maar verder werden emotie nog ratio op enigerlei wijze geprikkeld.)

Home Video wordt ook door de mangel gehaald op Humo's Pukkelpopblog (een aanrader trouwens, alhoewel het me na een tijdje pas opviel dat er verschíllende schrijvers aan meewerken. Ieder stukje heeft het precies hetzelfde lollige stijltje)