Ik vond het eigenlijk meteen al vanzelfsprekend en het was, vorige keer dat ik in Engeland woonde, dan ook m'n Amerikaanse huisgenoot die opmerkte dat er onder zo goed als elke reclame hier op televisie wel een hip nummertje zit. En hij had gelijk. De Britse reclameblokken spelen eigenlijk al jaren de rol die de OC en Grey's Anatomy vandaag de dag spelen in het introduceren van nieuwe muziek. Het leek me daarom wel aardig, de laatste avond in de nabije toekomst dat ik daartoe gelegenheid had, daar iets mee te doen. Maandag krijg ik de sleutels van m'n nieuwe huis. M'n nieuwe huis zonder tv. Nou heb je dat vandaag de dag met een beetje internetverbinding en youtube en uitzendinggemist en bittorrent toch niet meer nodig, maar als waardig afscheid van het zo maar willekeurig in het rondzappen - normaliter juist bedoeld om de reclameblokken te omzeilen - wilde ik bijvoorbeeld iets als een Top5 leukste muziekjes die ik dankzij de adbreaks heb leren kennen in elkaar zetten.

En dat lukt dus niet in een avondje. Dat je maar twee zenders met reclame hebt - ITV en Channel4 - is al niet een veelbelovend uitgangspunt, maar de muziek die in reclames wordt gebruikt, zo merkte ik al snel, is juist het soort muziek die iets langer nodig heeft om op het sentiment te werken. Blijkbaar is herhaalde blootstelling het uitgangspunt en een gevolg van de verlengde levensduur is dat de muziek niet meteen de eerste keer opvalt, zelfs niet in positieve zin. Wat ik wel leerde: het genre der, laat ik het lentemeisjesmuziek noemen, is erg populair bij de adverteerders. Van die lieve, tikkeltje melancholische, tikkeltje verlegen liedjes met een akoestische gitaar. Feist's 1234 is erg effectief voor de nieuwe Ipod Nano. Frida Ohrn is iets obscuurder en scoorde in thuisland Zweden al een hit dankzij Saab.

En dat was eigenlijk wel zo'n beetje. De Carmina Burana blijkt anno 2007 nog even populair. En ik was blij verrast deze mij alleen van YouTube bekende spot nu ook eens in zijn natuurlijke habitat te kunnen observeren. Natuurlijk is het bijzonder fout, en sell out!, om zo'n PC Hoofttractor aan te prijzen. Die dingen zijn hartstikke slecht voor het milieu enzo. Maar ik ben, om eerlijk te zijn, best bereid een paar toch al bedreigde diersoorten op te geven om Stephin Merritt 'the wheels of the bus go round and round' te horen brommen.

De spot waar Poptimist deze week over gaat, heb ik trouwens niet gezien.