Op papier is de combinatie tussen Popjustice's favoriete nieuwe band en een herfstige maandagavond in het nog altijd erg pittoreske Canterbury niet bepaald voor de hand liggend, maar het pakt in de praktijk wonderwel geslaagd uit. De Orange Street Music Club blijft behelpen: te grand cafe, te jazz-op-zondagmiddag. Geschikt - qua aankleding en geluidsinstallatie - voor luistermuziek. Niet voor rock'n'roll. Niet voor de muziek van twee van enthousiasme en zelfverzekerdheid bijkans fluorescerende Londonse tieners als de Clik Clik. Het duo - live uitgebreid met bassist en drummer - vat de soundtrack van het stadsleven van de moderne jongmens samen in de vorm van lichtelijk nu-rave-rige electronische popsongs met ondeugend flowende gerapte stukjes en hier en daar een reggae-baslijn of een ska-gitaar. De aandoenlijkheid van het alles helpt in deze context. Dat het er uitziet als een schoolband uit Saved By The Bell. Professioneel en gelikt maar ook fris en onbeholpen. Met de managende vader(?) - nerveus naast de geluidsman, naar voren rennend als er een gitaarsnaar te vervangen valt - als subtiel detail. De Klaxons-via-Lily Allen-heid - of Bis-by way of-Senser-ness, voor de oudere jongere - van het alles komt dan misschien niet zo credible over vanavond maar het blijkt moeilijk resistent te zijn voor achteloze fruitigheid van nummers als My Dunks. Zelfs met een sampler die veel te zacht staat (en een bassist met muso-paardestaart) weten ze de Canterburyse provinciaaltjes op zo maar een doordeweekse avond op hun stoeltjes achter hun gezellige tafeltjes (voorzichtig) aan het skanken te krijgen.

Pitchfork interviewt Sally Shapiro. Bij Pigmag hebben ze een door het duo samengestelde podcast in de aanbieding. (qui lijkt me Italiaans voor 'klik deze kant op om een en ander te downloaden').

Last.fm plugt het fenomenale Lips Are Unhappy van Lucky Soul als Christmas Number One.