Ik heb hier nog geen fiets. Geen tijd voor gehad om er een te regelen. En om eerlijk te zijn durf ik ook niet zo goed. Dat aan de verkeerde kant van de weg rijden daar wen je volgens mij zo aan. Het is meer dat het verkeer in het algemeen niet echt ingesteld lijkt op de in Nederland zo vertrouwde tweewieler. Af en toe zie je er eentje langsrijden maar het blijft een bijzonderheid. Ze doen hun best en er liggen hier en daar fietspaden maar op de tussenliggende (drukke) rotondes moet je het zelf maar uitzoeken. En als het in de spits, die zo'n beetje de hele dag lijkt te duren, in file door de doorgaande Canterburyse straten staat, staan al die auto's - en die grote dubbeldeks bussen niet te vergeten - wel heel eng dicht bij de stoep. Het lijkt de bedoeling dat je die, als fietser, langs het midden van de weg inhaalt. Kortom, ik loop nog even naar m'n werk. Er gaat ook een bus, maar daar zijn weer andere redenen op tegen. Het is per slot van rekening ook een stukje integratie. Engelsen lopen sowieso veel. En naar de universiteit duurt het bovendien ongeveer bijna precies één album op de mp3-speler. Welk album hangt natuurlijk af van het moment van de dag.

Club 8 - Football Kids
's Ochtends is het in downtown Canterbury al redelijk druk met uitladende vrachtwagens en resoluut naar hún werk stiefelende mensen (velen in het uniform van de winkel waar ze achter de kassa staan, met hun al naambordje op). Buiten het centrum wordt het snel rustiger en gaat het heuvelop. De kabbelende muziek van Club 8 is niet zo zeer aangenaam in het kader van het langzaam op gang komen. Dankzij een straffe mok Engelse breakfast tea en een flinke dosis John Humphries op de radio ben ik er tegen deze tijd al helemaal klaar voor. (Humphries is een van de presentatoren van Today, het ochtendprogramma van Radio 4. Tussen 6 en 9 wordt zo'n beetje de politieke agenda voor de rest van de dag bepaald. Iedere gast wordt geïnterviewd ondervraagd alsof Humphries hem of haar er persoonlijk van verdenkt Osama Bin Laden, Maddy McClann én het begrotingstekort onder zijn of haar bed schuil te houden. Iedereen liegt en bedriegt en Humphries laat pas los als de ondervraagde huilend onder tafel om vergeven smeekt. Misschien dat het op de radio feller overkomt maar iemand als Jeremy Paxman is in vergelijking een Ivo Niehe-achtig schoothondje). Met een beetje fantasie is Club 8 het muzikale equivalent van op de snooze-knop van je wekker drukken en je nog een keer omdraaien. Veilig. Comfortabel. Je hebt het niet echt door. Maar tegelijk ook heel erg fijn. Ik geloof dat er op dit nieuwe album, The Boy Who Couldn't Stop Dreaming, in vergelijking met vroeger geen onverwachte muzikale wendingen te bespeuren zijn. Op z'n heftigst klinkt het als een kruising tussen New Order en Camera Obscura. Maar het gas wordt er met grote regelmaat afgehaald en eventuele de electronische snufjes klinken ook heel, wel, comfortabel. Melodisch blijft het allemaal heel klein. Football Kids is een van de meer uitzinnige nummers. Dat bedoel ik. Het is een van mijn favorieten vanwege het ingenieuze gebruik van het befaamde Be My Baby drum-intro. Ik wil niet te veel verklappen, maar het zit dus níet aan het begin deze keer.

The Sounds - Song With A Mission
Na een dag hard de wetenschapper te hebben uitgehangen is het met dat hele end terug voor de boeg, ondanks dat het nu heuvelaf gaat, tijd voor een shot energie. Wat dacht je van: een door vier tikken op een koebel ingeleide, simpele doch doeltreffende Killers-baslijn waar een gitaarriff over gedrapeerd wordt waar de Hives vandaag de dag hun beste paar slobkousen voor zou willen inruilen? Ik moet me elke keer weer inhouden om tegen de tijd dat de zangeres invalt niet heel hard hey! mee te brullen. Er gebeurt weinig origineels op Dying To Say This To You, waar Song With A Mission het openingsnummer van is. Die New Wave-bassen, die 'Blondie op z'n discoost'-synthesizers en die rock'n'roll-gitaren hebben we de afgelopen jaren al veelvuldig gehoord maar niet zo fris en met de opwindende vanzelfsprekendheid (en zelfvertrouwen) die dit soort Zweedse bandjes op een of andere manier van moeder natuur lijken te hebben meegekregen. Glimmend en oppervlakkig, to the point en gespeend van elke overbodige poespas. Dit is rockmuziek voor Popjustice-lezers. Een paar dagen terug realiseerde ik me ineens dat dit de plaat is die Krezip probeerde te maken toen die ineens in de weer gingen met synthesizers. Het is bijvoorbeeld ook ongenuanceerde, boertige manier van zingen - en een dik Europees accent - waar ik overeenkomsten zie. Vond de single gedurfd maar het miste het aanstekelijke refrein om het af te maken en wat dat laatste betreft hoef je je in het land van Abba en Ace Of Base natuurlijk geen zorgen te maken.