Het was waarschijnlijk een van de laatste stukjes rockisme dat nog in m'n systeem zat. Ik had ondanks alles toch nog niet helemaal afscheid genomen van het concept Album. Terwijl, als dat ding na een bezoekje aan je favoriete .rar-blog of bittorrent-site toch in digitale vorm op je harde schijf staat, het in principe vrij makkelijk is om daar naar eigen inzicht een beetje in te gaan zitten knippen en plakken. Maar er was een drempel. Ondanks dat het maar een paar weerloze nullen en enen zijn, bleven ze in de rgeel met z'n allen netjes in één folder staan, zoals de artiest het bedoeld had. Goed, zo nu en dan viel zo'n album in z'n geheel tegen behalve dat ene nummer. En dat werd er dan chirurgisch, met een welgemikt ctrl-x ctrl-v uitgesneden en op de Grote Hoop geplaatst, samen met alle muzikale weeskindertjes die zich via bandwebsite of mp3-blog op m'n computer hadden genesteld en nooit de comfortabele warmte van een heus album hadden gekend. Maar er was een psychologische barriere om aan de andere kant te beginnen. Om het album in grote lijnen intakt te laten, maar 1 á 2 tracks weg te snoeien. Het was alles of niets. Waarom, als ik die 10 tracks die die band in die periode op band heeft geslingerd wél de moeite waard vind, is dat niet het geval met die elfde en/of twaalfde? Dat moet je los kunnen laten. En dat duurt even. Maar het wordt steeds makkelijker. Case in point: het album van Friska Viljor. Blije Zweedse gitaarpop. Gold was een verschrikkelijk leuke single. Maar het bijbehorende album, Bravo, wilde maar niet gaan leven. Ik heb het nog één kans gegeven. Als ze er zowel bij 3voor12 als de Nieuwe Revu ga ga over gaan, is een nacht ijs niet genoeg. En het is Zweeds, dat kan toch nooit helemáál tegenvallen? Gelukkig maar. Het bleek namelijk een schoolvoorbeeld van één rotte appel die het voor de rest vergalt. I Gave My Life, ergens bijna precies halverwege het album. De uitbundigheid slaat ineens over in een soort operette-achtige aanstellerij. Als het humoristisch bedoeld is, is het gewoon een hele slechte grap. Als het serieús is, is het eigenlijk nog erger. Het onbewuste heet niet voor niets het onbewuste, dus helemaal precies analyseren kan ik het niet. Maar het zou me niet verbazen dat de nummers ervóór last hadden van een soort van Pavlov-effect en de nummers erná verpest werden door een nare nasmaak. Maar nu ligt hij ergens in de virtuele prullenbak. Bravo is gered. Een leuke plaat toch wel. Een hele opluchting. Nu eens kijken of, bijvoorbeeld, dat album van PJ Harvey nog te redden is...