Bob Mould - The Silence Between Us (bron)
Alhoewel Hüsker Dü misschien beter was, en in ieder geval legendarischer, is Bob Mould voor mij vooral Bob Mould Van Vroeger Van Sugar. Z'n nieuwste solo-album, District Line, klinkt precies zoals een solo-album van een held van een dikke 15 jaar geleden moet klinken. Herkenbaar. Vetrouwd. Minder fel. Minder gefrustreerd. Minder in het algemeen. Heel behoorlijke gitaarrock van een zekere leeftijd. Een paar hoogtepunten; een handvol onopvallende, net iets te lange nummers. Gewoon een zeer degelijke plaat. Mould zelf, trouwens, ziet zichzelf niet meer als Bob Mould Van Vroeger Van Hüsker Dü (laat staan als Bob Mould Van Vroeger Van Sugar) maar vooral als de houseplaatjes op z'n eigen succesvolle gay-avond draaiende Bob Mould, inclusief ontbloot bovenlijf. Van die kant van Mould merken we hier weinig. Over z'n kunsten als dj kan ik niets zeggen maar ik herinner me een album van een paar jaar geleden waar hij in weer ging met synthesizers en vocoders en dat was geen pretje. Op District Line wordt er hier en daar een Cher-achtig effectje over de zang gegooid en wordt verder alleen voor Shelter Me de electronische apparatuur uit de kast gehaald. Het is jammer om dan te lezen dat dit het nummer is waar Mould zelf het meest enthousiast over is terwijl hij míjn favoriet - het, wel, niet on-Sugar-achtige The Silence Between Us - afdoet als een truukje dat hij haast op de automatische piloot doet ('took 10 minutes to write').