Adam Green - Morning After Midnight (bron)
En zo zit je dan een groot deel van je zaterdagavond het Duitstalige deel van het internet af te struinen op zoek naar recensies van Sixes and Sevens, het nieuwste album van Adam Green. Hij is per slot van rekening wereldberoemd bij de oosterburen en ik hoopte dat dat me op een of andere manier zou kunnen helpen de man - en zijn muziek - te plaatsen. Want daar heb ik zelf een beetje moeite mee. De combinatie van de smetloze en toch redelijk gelikte muzikale aankleding en de simpele, ietwat houterige melodietjes vind ik moeilijk serieus te nemen. Of misschien niet serieus genoeg. Zelfs dat weet ik niet dus precies. Ik denk een hele dikke laag ironie te horen. Zonder gevoel voor humor verzin je toch geen songtitels als Twee Twee Dee? En hoe kun je in hemelsnaam met droge ogen een panfluit uit de kast halen (zoals op You Get So Lucky) of een mondharp (in méérdere nummers zelfs)? Maar Green brengt het zo stoïcijns dat ik begin te twijfelen. Bij Jens Lekman - als ik even de vergelijking met een andere indie-crooner mag maken - dient de kitscherigheid om het eindeloze zelfmedelijden eens flink te onderstrepen. Bij Adam Green verzandt het in onpersoonlijke professionaliteit. Hij kan zo afstandelijk en statisch klinken dat het makkelijk is om z'n muziek af te doen als iets levenloos en klinisch. En zelfs met behulp google.de ben ik er nog steeds niet achter waarom Sixes and Sevens dan toch zo'n verschrikkelijk leuke en zelfs vrolijke plaat is.