Maar liefst drie door Danger Mouse geproduceerde albums vonden zich de afgelopen maand een weg richting mijn harde schijf. In de diverse media ging de meeste aandacht natuurlijk uit naar die ene die hij onder de naam Gnarls Barkley maakte met Cee-Lo. The Odd Couple is een best aardige plaat. Net als St. Elsewhere 13x Niet Crazy plus 1 keer Crazy was, is The Odd Couple 13x Niet Crazy. Overigens zijn zelfs de Niet Crazy's van Gnarls Barkley over het algemeen behoorlijk te pruimen. Alhoewel het melancholische soul-sfeertje af en toe lichtelijk verzandt in navelstaarderij. Ik was zelf erg benieuwd naar z'n werk met de Black Keys. Als ik de verhalen goed begrepen heb, riep Danger Mouse de hulp van het gitaar-drums duo in toen hij gevraagd was het comeback album van Ike Turner te produceren en dat Attack & Release eigenlijk gewoon een soort van voortzetting van die sessies is, nadat Ike was overleden. Het is de grootste tegenvaller van de drie. Ik had een zinderende soulpunk orgie met futuristische elementen voor ogen, maar het is een niet meer dan tamelijk futloze collectie bluesrock niemendalletjes. Een soort van White Stripes zonder pit. Van de magische productionele vingers van Danger Mouse is weinig te merken maar zelfs een beetje memorabele riff kon er blijkbaar niet vanaf. Geen idee of Ike d'r nog wel iets van had weten te maken. Geheel in Stereo-stijl is mijn favoriet van de drie dan ook de meest obscure. De Shortwave Set's Replica Sun Machine is zeker geen perfect album. De voor het peloton uit fietsende single, No Social, is gek genoeg een van de mindere nummers. Het simplistische Beck-achtige arrangement klinkt anno 2008 behoorlijk achterhaald maar het zijn vooral de als een karaoke tijdens een geforceerd gezellig bedrijfsuitje van de de afdeling Personeelszaken klinkende vocalen die me tegen de haren instrijken. Maar het is een uitzondering. De rest van de plaat is over de zo'n beetje de gehele linie hele aangename widescreen pop. De ietwat stugge melodieën - denk: Black Box Recorder zonder het venijn - glijden dankzij een oogverblindende Hollywoodglans moeiteloos naar binnen. De twee vocalisten gaan stoïcijns hun gang en lijken zich niet van de wijs te laten brengen door het feit dat Van Dyke Parks ergens in een hoekje van de studio de vioolpartijen zit te verzinnen of dat John Cale straks langskomt om wat atmospheres aan te leveren.