Het duurt even. Pas ergens in de tweede helft van hun set - afgelopen zaterdag in de Notting Hill Arts Club in London - komt hij boven tafel. In levende lijve. De accordeon van Broken Records. De band gaat ineens een paar tandjes feller. En interessanter. Ik ben zo te zien niet de enige die dat denkt. De, naar ik aanneem, oma van een van de bandleden die de hele (voor)avond ergens in een hoekje weggedoken heeft gezeten, begint ineens te leven en met haar armen te zwaaien. De trekzak wordt na dit ene nummer meteen weer ingeruild voor een viool, maar tot het eind blijven tempo en sfeer gelukkig in die hogere versnelling dankzij, bijvoorbeeld, de binnenkort te verschijnen debuutsingle If The News Make You Sad, Don't Watch It. Tot dan toe was het persoonlijk een beetje een tegenvaller geweest. Grote gebarenmuziek naar Keltische snit. Waterboys. James. Dat je met je viool en je cello en je huilstem en je trompet op een door wind en regen geteisterde Schotse heuveltop staat. Ik had het idee dat ik de band al een keer gezien had op een willekeurige editie van London Calling. Ergens halverwege de avond, beneden. Dat zou je als een compliment op kunnen vatten. Ik vond het zelf altijd een uitgelezen moment om een biertje te halen en even bij te praten in de foyer. Het zevental klinkt op deze manier veel te weids voor het lage plafond van de Notting Hill Arts Club - een kelder, by all accounts, en propvol - maar klaar voor de festivals en arenas en de grote zaal van de Paradiso.