Islands - The Arm (bron)
Als plaatopener slaat The Arm bepaald geen slecht figuur. Strijkers als op hol geslagen paarden en gitaren die dat als cowboys met de zweep binnen het gareel proberen te houden. Kijk nou, ik ga er in belachelijke metaforen van spreken. Als dát geen goed teken is. In eerste instantie lijkt Islands na dit veelbelovende begin op hun nieuwe album Arm's Way gewoon keihard met dezelfde kracht en fantasie door te blazen. Galopperende progpop met toeters en bellen en pseudo-Caribische breaks op precies de juiste plekken. Een beetje zoals Alex Turner's Last Shadow Puppets hadden kunnen klinken als ze iets meer ideeën hadden gehad dan kom, laten we eens een plaat á la zestiger jaren Scott Walker maken. Maar na vijf tracks is de koek ineens op. Tot het electro-y Creeper is het volle kracht vooruit maar daarna slaat de plaat in één klap dood. Mijn eerste hypothese was dat de fout bij mij in m'n rol als luisteraar lag. Dat mijn muzikale conditie tekort schoot met als gevolg dat ik na de vijfde ronde uitgeput in de touwen hing. Maar als ik gewoon weer vooraan begon, voelde ik bij The Arm nog steeds hetzelfde enthousiasme als daarnet. Om bij het zesde nummer opnieuw m'n aandacht te verliezen. Het zijn precies dezelfde ingrediënten maar het klinkt ineens als een bejaard paard op weg naar het slachthuis. Zie je wel, zelfs m'n beeldspraken worden er saai en voorspelbaar van. Al met al is Arm's Way dus niet meer dan een halve hele goeie plaat.