Over genres als doodlopende straten gesproken. Stofzuigerrock op z'n Jesus & Mary Chains was al uitgeëvolueerd voordat het goed en wel op gang was gekomen. Maar het is een cul de sac waar ik me zeer thuis voel. Zoals bijvoorbeeld ook afgelopen zaterdag(na)middag in de Londonse Notting Hill Arts Club bij de Manhattan Love Suicides. Het is overigens moeilijker dan het lijkt. Met gewoon maar alles onder een laag gitaarfeedback verstoppen kun je niet wegkomen. The MLS balanceren liedjestechnisch gezien af en toe op het randje met hun Ramones-y punkniemendalletjes. Echte Stofzuigerrock op z'n Jesus & Mary Chains doet het eigenlijk met achteloos uit de mouw geschudde Spectoriaanse melodieën. Maar qua aankleding en attitude maakt het vijftal deze achterstand dubbel en dwars goed: een ouwerwetse Manics-fan met zwart piekhaar en zonnebril op bas, een drumster met een licht zwalkend gevoel voor ritme, een continu rode wijn slobberende zangeres die meer verkouden dan verveeld klinkt en twee Kevin Shields wannabe's op gitaar. Ergens halverwege het (zeer korte) optreden komt de geluidsmeneer vragen of die ene gitaarversterker iets zachter mag. Zodra hij zich heeft omgedraaid en terug naar z'n mengtafeel loopt staat de knop weer gewoon op 11. Enige minpunt is de dj van dienst die na afloop meteen een plaatje van de échte Jesus & Mary Chain opzet. Veel te voorspelbaar.