Mates Of State - My Only Offer (bron)
Wat vooraf ging: onder de naam Mates of State maakten Kori Gardner en Jason Hammel tot op heden vier hele fijne platen vol uitbundige, jubelende popmuziek. Zij op orgel, hij op drums en beide zingen ze zich de longen uit hun lijf. Ik kan me niet meer herinneren of hun vorige, Bring It Back uit 2006, binnen hun oeuvre nou een mee- of tegenvaller was. Hij heeft de selectie van platen die ik mee naar Engeland heb genomen in ieder geval niet gehaald. Die eer viel te beurt aan de plaat ervoor, Team Boo. Wat ik wél weet is dat er op de nieuwste van het duo, Re-Arrange Us, sprake is van een kleine paradigmaverschuiving. Het sympathieke maar lichtelijk houterige orgel is ingewisseld voor een warmer palet aan klanken. Piano vooral maar her en der duiken zelfs strijker en blazers op. Het totaalgeluid is dieper en warmer en veelzijdiger. Mooier. Gladder. Hammel's drumpartijen klonken altijd al breedgeschakeerd en orkestraal. Het enthousiasme waarmee het duo hun liedjes aanvalt is onverminderd groot. Toetsen en zangmelodieën buitelen overelkaar heen en elk hoekje en gaatje wordt vocaal opgefleurd met een welgemikte 'ta-ta-ta' of 'oe-oe-oeh' of 'yea-yea-yeah'. Als het niet zo verrekte aanstekelijk zou werken, zou de bijna evangelische blijheid van het tweetal eigenlijk angstaanjagend kunnen zijn. Het bandblog is, met al z'n veel te aandoenlijke videos van de twee kleine kinderen van het echtpaar, wat mij betreft net een stap te ver. Maar in de wereld, en de liedjes, van Mates of State is er nou eenmaal geen plaats voor cynisme of dubbele bodems.