Hayman Watkins Trout and Lee - Sly & The Family Stone (bron)
Toen ik vorig jaar vlak voor de verhuizing m'n cd-collectie in dozen aan het stoppen was, was het bepaald niet onaanzienlijke rijtje Hefner-cd's en -ep's zo'n beetje het eerste dat richting de zolder van m'n ouders werd verbannen. Gedurende hun hoogtijdagen - eind jaren negentig - een van mijn absolute favoriete bandjes maar ik ben er sindsdien op een ongelooflijke manier klaar mee. Het semi-opzettelijke gestuntel, de doordringende stank van aanstellerige rammelindie en voor alles die lijzige, niet vooruit te branden stem van Darren Hayman. Zelfs voor een eventueel kunnen waarderen op nostalgische wijze is het vandaag de dag nog veel te vroeg. Desondanks is de Hayman uit de bandnaam hier gewoon Darren Hayman. Hij heeft inmiddels de country en bluegrass ontdekt en ik moet zeggen zo met zo'n tokkelende banjo en jankende viool die overdreven snik in z'n stem ineens heel erg op z'n plek valt en je gaat bijna vermoeden dat Oost-London een vergeten stukje Wilde Westen is.

Her Space Holiday - Sleepy Tigers (bron)
Een nog grondigere muzikale gedaantewisseling. Marc Bianchi maakte als Her Space Holiday een paar hele fijne platen vol dromerige depressieve, gestileerde electronische pop maar lijkt recentelijk ergens een compleet organische weg te zijn ingeslagen. Als ik het goed begrijp had hij er dan ook eerst een aparte naam voor verzinnen (Xoxo, Panda) maar verschijnt het album (XOXO, Panda And The New Kid Revival) in September uiteindelijk toch gewoon onder z'n oude bandnaam. Sleepy Tigers is een verraderlijk simpel ogend up-tempo bluesdingetje. Onder het gezellig meestampbare vanje-ge-en-een-en-twee aan de oppervlakte broeit meer.