Meho Plaza - I Sold My Organs (bron)
Meho Plaza - The Beach (bron)
Abe Vigoda - Dead City Waste Wilderness
Het lijkt er op dat The Smell vandaag de dag het epicentrum van de Amerikaanse underground rock is. In artikelen over en recensies van bands als Health, Mika Miko en, de laatste tijd vooral, No Age komt deze LA'se punk rock/noise/experimental club cum galerie naar voren als vage rode draad of dan toch tenminste als gedeelde achtergrond wat betreft talloze al dan niet gezamenlijke optredens. Ik stel me er een soort OCCII bij voor, maar dan zonder biologisch Tsjechisch witbier. Of misschien wel eigenlijk. Dat de laatste tijd her en der de naam van No Age veel valt, is overigens helemaal terecht. Hun net verschenen album Nouns is een van mijn favoriete gitaarplaten van het moment. Het is op een bepaalde manier een soort van eerste helft van de jaren negentig plaat. Ik hoor er echo's in van die schreeuwerige noiserock die je toendertijd op labels als Amphetamine Reptile tegenkwam maar dan onder een dikke laag My Bloody Valentine gitaren en precies in balans qua catchy hooks en spannend/sfeervol in het wildeweg geneuzel. Welke bands nou precies tot de scene rondom The Smell horen is iets wat de feature writers over een paar maanden mogen uitzoeken als ze hun reportages voor de kunstbijlages schrijven. Meho Plaza komt ook uit Los Angeles, maakt ook artsy fartsy indierock en stond er vorige week nog op het podium. Overigens is moet je Meho Plaza's net verschenen titelloze debuutalbum in een beduidend poppier hoek zoeken dan No Age. Met een half been staat het nog een beetje in het hele retro-wave-y gebeuren van de afgelopen jaren. Stramme ritmes, zoemende synthesizers, krassende gitaren. USP van het drietal zijn de dromerige (zang)melodieën die ze hier vervolgens in graveren. The Beach is wat dat betreft representatiever dan I Sold My Organs, maar dat laatste nummer heeft zo'n heel fijn duimpiano-achtige gitaarlock. Had zo een Zea-nummer kunnen zijn. Abe Vigoda - de rest van de maand zo'n beetje elke week te zien in The Smell - vind je ongeveer waar je terecht zou komen als je bij Born Ruffians de lijn vanuit Vampire Weekend door zou trekken. Instrumenten en hooks en riffs die zo veel verschillende kanten op stuiteren dat ze op een gegeven moment toch ook eens allemaal dezelfde kant op zouden moeten gaan. Zou je denken.