Het zou me niets verbazen als er op geen enkel tankstation tussen Stockholm, waar Stars dinsdag optrad, en Utrecht van de week nog een bos rozen te krijgen was. Het podium van de Helling staat er afgelopen vrijdag namelijk vol mee. Alle versterkers en microfoonstandaards zijn er mee versierd. Het doet, in combinatie met het blokkedozerige van de zaal, denken aan de hoes van New Order's Power, Corruption & Lies.

Live-Stars is een behoorlijk ander beest dan de Stars van in de studio. Het ligt voor de hand dat de zorgvuldige, professionale glans van de plaat op het podium moeilijker te bewerkstelligen is. Geeft niets. Het zou zelfs een voordeel kunnen zijn. Dat het Moment er voor zorgt dat het drama extra aangezet wordt. Toneelstuk versus film, zeg maar. En bij Stars draait het nu eenmaal sterk om dat drama. Ook vandaag gaan alle nummers weer over sex and death, the only two things you can hope for in life. De mannelijke helft van het vocale deel van de band weet een gebrek aan wereldzangstem meer dan te compenseren door zich lekker in te leven (Torquill is/was dan ook acteur). (Zijn anekdote over hoe de eerste keer dat hij Utrecht bezocht dat was in het kader van een van de eerste post-Smiths solo-concerten van Morrissey verklaart bovendien een hoop over waarom de muziek van Stars zo klinkt zoals hij klinkt). En Amy Milan doet ook fijn mee en zwaait koket met armen en handen om haar melodieën visueel kracht bij te zetten. Maar dan staat er jammer genoeg wel zo'n veel te jolige bassist - rare bekken trekkend, rock poses throwend en bloemen in het publiek slingerend - naast die als een Piet Bambergen in een Pinter-stuk de boel doet doodslaan.

Komt nog eens bij dat Stars' meest recente, In Our Bedroom After The War, binnen het Stars-universum niet bepaald een hoogvlieger is. Ik heb het de laatste dagen weer een paar keer geprobeerd, maar de zorgvuldige balans tussen bitter (melodie, tekst) en zoet (muzikale aankleding) van bijvoorbeeld Set Yourself On Fire uit 2004 is plots vervangen door een grote gezichtsloze brij aan meh. Bij nader inzien blijken een aantal nummers, Take Me To The Riot en Midnight Coward met name, misschien toch wel heel behoorlijke aanwinsten binnen het Stars-canon zijn, maar het zijn toch vooral oude kneiters als Your Ex-Lover Is Dead en Ageless Beauty die de show stelen. Dan klinkt de band ineens zo majestueus en meeslepend als ze zouden moeten.