23.7.08 - (0)


Het is - als muziekliefhebber en (soort van) econoom zijnde - machtig interessant om te zien hoe diverse bands steeds nieuwe manieren proberen te verzinnen om de mogelijkheden van het internet en de beperkingen van de traditionele muziekindustrie aan te wenden om hun waren aan de man te brengen en, niet onbelangrijk, daar financieel voor gecompenseerd te worden. Hush Records viert haar tiende verjaardag met wat vandaag de dag 'een Radiohead doen' is gaan heten. Je mag zelf bepalen wat je voor de in dit kader verschenen dubbel-cd betaalt; niets is prima, alhoewel de boodschap dat de opbrengst naar een goed doel gaat natuurlijk bedoeld is om op je schuldgevoel te werken. Net als de omschrijvingen naast de bedragen waar je uit kunt kiezen. Drie dollar is 'tip jar', vijftien 'trés classy, man'. Ik heb twee dollar ('warmly curious') betaald. De prijs van een Colaatje hier uit de machine in de hal. Sla ik dat een keertje over. Heb de plaat overigens nog niet beluisterd. Waar haal je überhaupt de tijd voor een dubbel-cd vandaan? De prijs van het nieuwe album van Paul Westerberg ligt wel vast, maar is met 49 dollarcent niet bepaald een onnemelijke drempel te noemen. (Eens even rekenen hoor: van dollars naar ponden deel je door twee en om euro's te krijgen vermenigvuldig je het dan met anderhalf, wel, eeneneenkwart. Het blijft een schijntje.) Sowieso geeft de ex-Replacement het concept Album een nieuwe invulling. 49:00 - verschenen op 49 juni, oftewel 19 juli - is één file van zo goed als 44 minuten waarin een stuk of twintig nummers (en flarden van nummers) zijn samengesmolten. In- en outro's doen zelden mee, soms hoor je slechts een paar seconden van een nummer, of juist twee dingen tegelijk. Het heeft wel iets van het soort mixtape dat je veel in de wereld van de hiphop tegenkomt. Maar dan anders. Ben niet heel erg goed ingevoerd in de ins en outs van 'smans oeuvre (en de Replacements is zo'n band waarvan ik weet dat ik het mijn soort bandje zou moeten zijn, maar waar ik op een of andere manier nog steeds niet aan toegekomen ben) maar het klinkt alsof hij een flinke schop tegen de kast met oefenruimtedemo's heeft gegeven. Een fijne collectie rootsy rocknummertjes, maar weinig verfijnd en in afwisselende geluiskwaliteit op band geslingerd. Oh, en van het weekend heb ik de Mail on Sunday gekocht omdat daar, en alleen daar, het nieuwe album van, ehm, McFly bij zat. Maar hoe minder daar over gezegd of geschreven hoe beter.


pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics