The Hold Steady - Sequestered In Memphis (bron)
De eerste drie nummers op Stay Positive, het nieuwe album van de Hold Steady, kicken ass zoals de eerste drie nummers op wélk album door de muziekgeschiedenis heen dan ook zelden ass hebben gekickt. Constructive Summer zet de toon. Één brok zweterige energie. Een weekendje doe-het-zelfen met de jongens. Met hamers. En bier uit de koelbox. En meezingrefreinen. Raise a toast to Saint Joe Strummer. Sequestered In Memphis doet hier vervolgens weinig voor onder. Alhoewel het je, als je niet goed oppast, wellicht aan de Dijk doet denken. Het zijn die beetje ielige toetertjes die het hem doen, vermoed ik, alhoewel dat blues-y hammondorgel ook niet kan helpen. Tekstueel is het een wonderlijk verhaal vol juridische haken en ogen. We didn’t go back to her place, we went to some place where she cat-sits. En natuurlijk loopt het op een gegeven moment weer uit de hand. Over het algemeen: geen grote muzikale verschillen met vroeger al is Craig meer gaan zingen en heeft de toetsenist een breder klankenpalet tot z'n beschikking. Met dat laatste krijgen we pas echt te maken in track drie, One For The Cutters. Een op muziek gezette Waargebeurde Woensdagavond film. Ik zie Shannen Doherty in de hoofdrol van op het verkeerde pad rakende eerstejaarsstudente. De aanpak is dik aangezet en kitscherig. Een plinkeplonkende klavecimbelklanken worden afgewisseld met piano partijen zo subtiel als de kerstversiering bij Gerard Joling thuis. When one townie falls in the forest can anyone hear it? Navy Sheets drijft op een opvallende new wave-y synthesizergeluid. Het is een beetje een kutnummer. Een halfbakken riff dat nog een dito refrein mist om ergens uit het zicht samen een b-kantje ofzo te vormen. De boog kan niet altijd gespannen blijven. Maar goed, afgelopen maandag - HMV Oxford Circus - speelden ze het dan ook niet. Ze openden wel met die drie openers. In-stores zijn altijd een beetje sneu, maar je moet toch wat. Behalve wat Engelse festivals staan er voor de nabije toekomst verder geen Europese concerten op het programma. En de Hold Steady is altíjd een genot om live te zien; ook omringd door apathische, toevallig binnengelopen maandagmiddagshoppers. Craig danst net zo houterig en enthousiast achter z'n microfoon als in het echt. En gitarist Tad Kubler haalt de felrode dubbelloopsgitaar van stal voor de solo - zo eentje waar ze straks in de video á la November Rain een klif en een helicopter voor nodig hebben - in Lord, I'm Discouraged. Die spelen ze dus wel. Net als een van de bonusnummers die alleen op de cd staat (en niet op de gelekte, digitale versie). En Magazines (het minst favoriete nummer van de vriendin van Craig) en het slotnummer van de plaat, Slapped Actress. Een half uurtje staan ze op het podium. De rij om de plaat te laten signeren is meteen na afloop moedeloos lang dus daar ben ik niet aan begonnen. Navy Sheets is trouwens het enige minpuntje op de plaat. De rest is weer van ouderwets Hold Steady-niveau. Met teksten over Led Zeppelin, de Youth of Today en (de vroege) 7 Seconds, drugs, de bijbel en Ybor City. We’re the directors — our hands will hold steady.