Constantines - Hard Feelings (bron)
Gaat het in huize Stereo dan nog wel eens over andere bands dan de Hold Steady? Ja hoor. Kensington Heights, de nieuwe plaat van de Constantines is hier momenteel een grote favoriet. Klinkt een beetje als, ehm, de Hold Steady. Nee hoor. Dat valt eigenlijk wel mee. De manier van (non-)zingen is soort van vergelijkbaar. Vooral qua frasering. Veel losse zinnen. Geen doorgaande lijn. Maar waar Craig Finn de rol van buitenstaander speelt, beleeft Bryan Webb het zo te horen allemaal zelf. Veel drama. Het komt allemaal van heel diep. Z'n keel is schor van, je weet wel, het leven. Het zijn bijna hulpkreten. Beide bands weten bovendien een goede gitaarriff neer te zetten. Maar waar de Hold Steady dit in een Springsteen-achtig (of Counting Crows-achtig, wat jij wil) classic rock jasje giet, blijft het bij deze Canadezen ruw en ongepolijst. De hooks zijn er wel zeker, maar ze worden niet in hapklare brokken geserveerd. Het schuurt en sleurt en zwabbert en zwalkt. Soms als een punkier Tragically Hip (in Credit River bijvoorbeeld) of als een Afghan Whigs met minder soul (in de tranentrekker Time Can Be Overcome). Altijd in de geest van Neil Young. Stugge maar meeslepende materie. Volgende maand níet op ZXZW maar, op de 22ste, wel in de Melkweg.