Los Campesinos! - How I Taught Myself To Scream
Dat het debuutalbum van Los Campesinos! niet helemaal aan m'n verwachtingen voldeed lag, bij nader inzien, aan m'n verwachtingen. Dat het album wellicht wat eendimensionaal en drammerig overkwam, was misschien niet perse de bedoeling maar ook niet een tekortkoming. Op single en ep-niveau waren de Campesinootjes tot dan toe als korte stroomstoten. Ieder nummer een niet onprettige slag in je gezicht. Op een of andere manier ging ik er haast automatisch vanuit dat op de lange baan verfijnd zou worden. Meer diepgang. Subtielere arrangementen. Dat er een soort van jonge honden versie van de Arcade Fire uit zou komen. Maar dat was Hold On Now, Youngster duidelijk niet. En dus viel het me tegen. Op hun nieuwe album, We Are Beautiful, We Are Doomed, ook geen verfijning of diepgang maar ik ben het inmiddels gaan begrijpen. Denk ik. Los Campesinos! is geen popband die toevallig lekker luidruchtig rammelt. Los Campesinos! is in muziek gevatte frustratie en catharsis die soms poppy klinkt. Bij toeval. Of ter contrast. Om te pesten ofzo. Daarom die jankende violen. Dat venijnige glockenspiel. Daarom die energie. WABWAD is nog drammeriger en dreinender dan HONY. Allemaal gloednieuwe nummers. Geen hits die als herkenningspunt kunnen dienen. De structuur van de nummers lijkt zich aan te passen aan wat zanger Gareth allemaal op z'n lever heeft en in ellenlange volgepropte zinnen naar buiten spuugt. Voor hem geen subtiele metaforen maar puur persoonlijke huilerige rants met hier en daar een welgemikt aforisme - the only way to vaguely get along in love is to like the other slightly less than you get in return - als misantropisch uitroepteken. Livejournalindie. Maar als je dat weet is Los Campesinos dus een geweldige, rammelende popband. How I Told Myself To Scream staat trouwens níet op dat nieuwe album maar is een outtake van de vorige. De band toert binnenkort onder de noemer Quit Yr Jobs, Get Tattoos door Europa.