Sinds een half jaar ofzo heb ik een abonnement bij Emusic. Omdat ik vind dat je best mag betalen voor muziek natuurlijk, maar het specifieke zetje dat me uiteindelijk de virtuele drempel over hielp was dat ik me ineens realiseerde dat ik dankzij mijn reguliere manier van een bepaalde plaat zoeken (albumtitel in google plus rapidshare) al een half uur de meest louche krochten van het internet aan het afstruinen was, zonder succes maar mét talloze vage Russische pop-ups, en dat ding bij emusic gewoon zonder problemen te verkrijgen was. En als je lid wordt krijg je de eerste maand bovendien een stuk of vijftig tracks extra kado, dus als je het goed bekijkt was die plaat in kwestie tóch gewoon gratis. Het is misschien een beetje een ouwerwetse opvatting vandaag de dag, maar ik vind dat je best mag betalen voor muziek. Zelfs voor mp3'tjes. Maar op alleen het warme gevoel dat je een willekeurige drummer of bassist het brood niet uit de mond stoot kun je niet concurreren met gratis. Ik heb geld over voor het gemak; dat ik niet langs allerhande donkere digitale steegjes hoef voor een shot verse muziek. Ik vind het fijn dat ik weet dat ik zeker weet dat ik 192kbps drm-vrije mp3'tjes krijg. En ik zou ook geld over hebben voor de zekerheid dat alles wat ik zoek voorhanden is. Wat dat betreft schiet Emusic nog een beetje te kort. Er zullen vast allerhande goeie juridische auteursrechtelijke redenen zijn waarom ik hier in Engeland geen platen van Sebadoh kan downloaden, terwijl die in de Amerikaanse versie wel verkrijgbaar zijn. Maar die interesseren me als consument natuurlijk geen fuck. Dan moet ik die weer ergens anders zoeken; waarschijnlijk het illegale circuit. Ik heb m'n best gedaan.

Wilmoth Houdini - Black But Sweet
De collectie van Emusic as it is, is een tikkeltje apart. Misschien komt dat ook omdat ik de actuele indie-dingen meestal links laat liggen want die kwamen dankzij de schimmige onderkant van de blogosphere in de regel een paar maanden voor het officiële verschijnen al langs (dat platen gewoon metéén verkrijgbaar zijn, dat zou me ook wat waard zijn). En grote namen ontbreken gewoon. Van Blondie kun je alleen een karaoke-album downloaden. Maar in de spreekwoordelijke long tail van het aanbod zit hem wat mij betreft ook een deel van de charme. Zeker als je het combineert met de ietwat aparte prijsstructuur van de site. Je betaalt een vast bedrag per maand. Daarvoor kun je iets van 50 nummers van downloaden, maar je kunt je credits niet meenemen naar de volgende maand. Dat klinkt oneerlijk. Maar Emusic is gemiddeld genomen een stuk goedkoper dan de concurrentie en als je op de 31ste ineens nog twee dozijn tracks móet downloaden worden je keuzes lekker creatief. Ik verraste mezelf de afgelopen maanden regelmatig door op het laatste moment zo maar iets van Lord Kitchener of Wilmoth Houdini te kiezen. Er gaat op de valreep weinig boven een fijne dosis krakende calypso. En nu weet ik ook opeens waar Sabres of Paradise de titel én de sample(?) van Wilmot vandaan hebben.