Vijf ideeën voor een mooi stukje waar ik desalniettemin telkens weer meer dan voldoende excuses voor kon verzinnen om er niets mee te doen:

1) Mijn top vijf favoriete Morrisseyismes op s'mans nieuwe album. Aangevuld met even zo veel paragrafen waarin diverse aspecten van Years of Refusal worden aangestipt. Zoals daar zijn: dat het weer een lekker rockende plaat is waarop, op een enkel mariachi trompetje na, in vergelijking met de vorige weer weinig nieuwe wegen worden ingeslagen. En dat ik dat niet erg vind. Deze muzikale jas staat hem vandaag de dag uitstekend. Ik hoorde hem van de week, met z'n huidige band, This Charming Man doen en dat werkte voor geen meter. En dat er op deze plaat weer volop en aanstellerig gemokt wordt, zoals het hoort. Op de vorige klonk Mozzer raadselachtig gelukkig en gingen nummers ineens over sex. Jakkes. Ik had zelfs een stukje statistiek voorbereid. Ik geloof dat er in bijna de helft van de nummers op de plaat iemand dood gaat of toch tenminste op het punt staat z'n laatste adem uit te blazen. Dat leek me significant.

2) Waarom die plaat van Meridene me zo bekoort terwijl er toch honderden van dit soort bandjes in de diverse collegesteden van de Amerikaanse midwest rond zouden moeten lopen en die ken ik niet en ik ben er ook niet echt naar op zoek. Sympathieke americana-rock met een studentikoze Pavement-feel. Kill The Memory (bron) was in eerste instantie slechts bijvangst in m'n dagelijkse trawl langs de mp3-blogs maar bleef dankzij een no nonsense gitaarriff en een partij charmant melancholieke blazers hangen en het maakte dat ik de rest van het You're Not Pretty, You're Worse al leuk vond voordat ik het gehoord had.

3) Iets over Animal Collective. Geen idee meer wat ik daar over wou zeggen. Heb die plaat weken geleden voor het laatst gedraaid. Kan me eigenlijk alleen herinneren dat ik hem niet half zo goed als ik hem zou willen vinden.

4) Waarom Spotify momenteel m'n favoriete online muziekspeeltje is. Toegegeven, deze had ik voor me uitgeschoven omdat ik dacht dat het in Nederland nog niet werkte maar ik lees net bij niemand minder dan Gijsbert Kamer dat dat wel het geval is. Spotify is een schier eindeloze muziekbibliotheek. Itunes maar dan gratis. Napster maar dan streamend. En juridisch waterdicht. Je moet er een spelertje voor downloaden en installeren maar dan heb je meteen toegang tot zo'n beetje de hele muziekgeschiedenis. Het businessmodel zit hem aan de ene kant in de reclames die je af en toe tussen de nummers door hoort en in tweede instantie in diverse betaalde abonnementsvormen voor als je tureluurs bent geworden van steeds maar diezelfde spotjes (hier vooral van de Britse versie van Postbus 51, maar dat zal in Nederland anders zijn). De geluidskwaliteit is meer dan prima - 160kbps als ik het wel heb - en met dank aan allerhande moderne p2p-technieken hapert er zelden iets. Het aanbod is gigantisch. Voor elke artiest die er ontbreekt zijn er minstens tien die je wellicht vergeten was en bij nader inzien eigenlijk liever zou willen horen. (Het aanbod is helaas iets minder uitgebreid dan een paar weken geleden.) Het aanbod is ook nogal een rommeltje. Artiesten met dezelfde naam zijn niet te onderscheiden net als verschillende versies van nummers. Wat wélke remix is moet je zelf maar uitzoeken bijvoorbeeld. Dat komt wat liefdeloos over. Maar goed, voordat je daar al te lang druk over zit te maken ben je twee muisklikken verder verdwaald in een willekeurige jaren vijftig r&b compilatie van een label zo obscuur dat zelfs Wikipedia het niet kent of gewoon naar de nieuwe Lily Allen te luisteren. Je kunt ook zelf playlisten maken en delen (ik was vooral trots op bijna alle nummer 1's uit de Amerikaanse countrychart van vorig jaar) en, speciaal voor Gijsbert, kun je wat je afspeelt heel simpel laten scrobblen in Last.fm. Ik denk dat Gijsbert zich nog behoudend opstelt en dat als Spotify lúkt - lees: de diverse platenmaatschappijen gaan niet al te dwars liggen - het een serieuze stap vooruit is wat betreft de muziekbusiness op het internet. Het unique selling point is het gemak. Ik hoef niet meer naar soulseek of op zoek naar een torrent of een hopelijk nog niet verlopen radidshare link om een bepaalde plaat te horen. Ik kan hem meteen in Spotify vinden. Één klik verder en hij klinkt uit de speakers. Daar ben ik in principe best bereid voor te betalen.

5) M'n jaarlijstje over 2008.