Alsof de drummer van the School m'n stukje van toen gelezen had en wist dat ik er was. Hij gedroeg zich namelijk voorbeeldig toen hij zondagmiddag, als eennalaatste nummer van hun set in de Londonse Rough Trade, All I Wanna Do inzette: boem boe-boem, doef. Niets geen overbodige frutsels. Strak in de leer. Helemaal volgens het boekje. Het was nog een klein wonder dat ik het meemaakte. Na de eerste twee nummers stond ik eigenlijk op het punt om weg te gaan. Ik kan best wel wat hebben qua houterig indie-amateurisme maar dit was wel zo vals en zo onsamenhangend rammelend en de viool zo krasserig dat het pijn aan m'n oren deed. Het vijftal uit Cardiff krijgt de zenuwen gelukkig langzaam maar zeker onder bedwang en het duurt niet lang voordat de little symphonies voor, en door, de kids van een zekere leeftijd beginnen te leven. Alhoewel de gitarist met z'n houding en z'n doordringende gestaar naar de grond de indruk blijft wekken dat hij het liefst zo links van het podium het magazijn van de winkel in zou zijn gestapt en de zangeres/toetseniste de giebelende af- en aankondigingen tussen de nummers door tot het bittere eind blijft volhouden. Dat het nooit helemaal moeiteloos gaat swingen is natuurlijk ook de charme van de manier waarop de band het hele sixties girlgroup gebeuren een eigen draai geeft.