Bandjes kijken in Duitsland lijkt gepaard te gaan met nogal wat gespazier over verlaten industrieterreinen aan de verkeerde kant van het spoor en langs andere ongure stadse rafelranden. Hier in Osnabrück heb je bijvoorbeeld de Kleine Freiheit (Junior Boys, een paar maanden terug). Achter het station - ik moest geloof ik twee keer een onverlichte spoorbrug onderdoor - in één van een verzameling vagige gebouwtjes op wat ooit een rangeerterrein was. En de Bastard Club (Matthias Hellberg, een paar weken geleden), dat gevestigd is in een tot skatepark omgebouwde voormalige fabriekshal aan het eind van een verder lege weg in een winderige uithoek van een bedrijventerrein die in de nachtelijke uurtjes, zo blijkt op de terugweg, dienst doet als de plaatselijke tippelzone. De Amp in Münster (veertig minuutjes met de trein verderop) ligt vlakbij het station - gelukkig, de laatste trein gaat hier ook in het weekend niet erg laat - maar op een verder ook weer weinig tot na zonsondergang rondhangen uitnodigende plek tússen twee sporen. Binnen heeft men, met behulp van veel Perzische tapijten en spiegels, een gezellige bruine-kroegsfeer proberen te creëren en schuifelen, zo rond half tien afgelopen zaterdagavond, in één klap alle optredende artiesten van vanavond het podium(pje) op. (Clemence) Freschard opent maar wordt bijgestaan door de drie heren van de Wave Pictures op (lead)gitaar, bas en drum. Helemaal vlekkeloos gaat dat niet: de bassist kijkt regelmatig en met enige wanhoop in z'n ogen naar haar vingers om het volgende akkoord te raden en aan het eind van ieder nummer moet de Française, rug naar het publiek, met een hoofdknik aangeven dat dit het laatste akkoord is. Dat terwijl de liedjes van Freschard in de regel niet heel erg ingewikkeld in elkaar zitten; qua structuur is ze strak in de leer. Als je het eerste couplet hebt gehoord staan je de eerstkomende drieënhalve minuut verder weinig verrassingen te wachten. Dat is, zo voor een stief half uurtje, niet heel erg. Ook omdat dat eerste couplet, en daarmee dus eigenlijk ook het hele nummer, zonder uitzondering ongelooflijk lief is - je zou ze stuk voor stuk zo voorzichtig, als vlinders, met een paar spelden willen opprikken, inlijsten en boven je bed hangen - en dan zingt ze ook nog met zo'n lieve Franse fluisterstem en met zo'n lief, dik aangezet Hercule Poirot-accent. Stanley Brinks (= Andre Herman-Düne, van voorheen de gelijknamige band) wandelt er een beetje als een stoorzender doorheen. Doet af en toe een tweede stem of -gitaar, toetert wat op z'n sopraansax, rookt gehurkt een sigaretje of opent biertjes voor de overige muzikanten.

Na een korte pauze wordt het, als hij vervolgens in z'n eentje in de spotlight staat, een beetje duidelijker waarom Stanley Brinks zich daarnet zo ongemakkelijk leek te voelen. Volgens mij is het namelijk uit. Elke lettergreep lijkt uit de diepste, donkere krachten van een pikzwarte ziel te moeten worden opgediept. Iedere gitaarkras klinkt alsof het met de laatste restjes levenslust uit het gruis van een gebroken hart moet worden gewrongen. Stanley Brinks heeft de blues. Z'n liedjes zijn vandaag kaal en aardedonker en verstild - helemaal als hij, al een paar nummers zonder microfoon zingend, ook nog eens de volumeknop van z'n gitaarknop dichtdraait en we het moeten doen met het onversterkt rammelen van de snaren - en onweerstaanbaar grappig. Weet niet helemaal zeker of dat de bedoeling is maar er wordt om me heen, geheel terecht en tegelijkertijd met een brok in de keel, behoorlijk wat afgegrinnikt. Ik wou dat ik wat van de teksten had onthouden maar het enige nummer waarvan ik de titel weet is French Leave (Spotify-link) maar dan dus in een veel langzamere en minimalere uitvoering en regels als 'did you get a new nosering? Or do I see a tear?' zijn ook meer grappig (soort van) dan dat ze metersdiepe laag teleurstelling en zelfbeklag die de andere 99% van de teksten kenmerkt hebben. (En jammer genoeg blijkt de na afloop aangeschafte cdr Stanley Brinks Sings The Blues hele andere, veel niets-aan-de-handerige tracks te bevatten). De laatste twee nummers komen de drie jongens van de Wave Pictures hem versterken. Het wordt er verder niet vrolijker op. Slechts luider. Even verderop dendert een trein voorbij.

The Wave Pictures - I Thought Of You Again (Bradford Radio Session Version) (bron)
The Wave Pictures - January and December (Unreleased Other Version) (bron)
Na weer een korte pauze is het vervolgens tijd voor de Wave Pictures zelf. Hoe het klinkt is inmiddels geen verrassing meer. Het geplom plom van de bas, de Americana-ige (via Loughborough) licks en solo's van de gitaar en whatever het is dat de drummer doet klinken als de drummer begeleiden per slot van rekening al een groot deel van de avond tot nu toe. Met louter succes trouwens maar hun eigen liedjes zijn iets minder simpel, en aandoenlijk, dan die van hun collega's en ik ben niet bepaald fan van de stem van de zanger; want nóg geaffecteerder, en huileriger, dan die van Darren Hayman van Hefner (alhoewel het in de live-context gelukkig iets minder erg is dan op plaat). Ook hier wordt trouwens weer regelmatig gegrinnikt en zelfs hardop gelachen om de teksten en om verzoekjes geschreeuwd. Hits maar ook obscure nummers; het publiek hier, in zo maar een Duitse provinciestad, ként blijkbaar de pareltjes uit het oeuvre van de Wave Pictures en luistert aandachtig. Dat zou ik me in Amsterdam/Nederland niet zo snel voor kunnen stellen. (Sowieso verbaas ik me, in positieve zin, over de Duitser-als-concertbezoeker. Bij Junior Boys, een paar maanden geleden dus, werd er uitgebreid gedanst. Niet een beetje nonchalant hoofdgeknikt met af en toe voetje-links, voetje-rechts maar met springen en draaien en zwaaiende armen á la Molly Ringwald in de Breakfast Club. Dat was dát weekend trouwens een zeer actuele vergelijking. Nu iets minder). Maar goed, op een gegeven moment kwamen Freschard en Stanley Brinks ook weer op het podium en werd het ernstig gezellig en het zou me weinig verbazen als ze daar momenteel nog staan maar ík hoorde helaas de conducteur van de laatste trein, de Teuto-Bahn, z'n fluitje aan z'n mond zetten dus heb me moeten verexcuseren en ben er van tussen geglipt.