Vergelijkend warenonderzoek. In Münster was het een stuk drukker. Nog steeds niet zo vol als iemand als Ted Leo – punksoulbrother extraordinaire; spichtige hofleverancier van in jachtige hardcore gewortelde indierock met het hart op de juiste plaats en een Dexysiaanse rock'n'roll-ziel – eigenlijk verdient, maar in ieder geval vol genoeg om een zugabe af te dwingen. Dat kregen we met z'n 20en op zondagmiddag in db's niet voor elkaar. Dus moest Utrecht het doen zonder Bottle of Bucky of een getergde solo-uitvoering van Bleeding Powers. Na zaterdag had ik trouwens verwacht dat ze zondag precies dezelfde setlist zouden spelen; zo vanzelfsprekend stormde men van het ene in het volgende nummer. Maar niet dus. Sowieso was ik een beetje in de war, setlisttechnisch gezien, want na zaterdag dacht ik te kunnen concluderen dat Ted Leo & The Pharmacists zo´n band is die gewoon altijd een greatest hits speelt, met hier en daar een nummer van de nieuwe plaat voor de vorm, maar bij nader inzien kwamen toch wel heel veel nummers gewoon van díe nieuwe plaat. En dat die dus al als hits klinken. Beide keren haalde Leo de hoge noten in Where Have All The Rude Boys Gone nét niet helemaal. En ook de tweede keer heb ik af en toe nummers lang achter elkaar ademloos naar de drummer zitten kijken. Ik heb níets nada noppes met technische drummers. Maar Chris Wilson roffelt zo achteloos maar doeltreffend langs de trommels, zonder dat het technisch klínkt en dat is eigenlijk nog knapper. Zowel de drummer als Ted Leo zelf hadden op zondagmiddag trouwens dezelfde shirts aan als de avond ervoor. Wat, als je ziet hoeveel Ted Leo zweet tijdens zo´n optreden, niet echt heel fris is. (mp3, bron)