Mijn favoriete ding in Plants and Animals' Tom Cruz is natuurlijk de baslijn. Die, terwijl de rest in de loop van het nummer allerlei kunstzinnige kronkels aan het uithalen is, stoicijns voortploemploemploempende baslijn. Sowieso vind ik deze Canadezen op het bijbehorende album, La La Land, het leukst als ze die art-y kant combineren met een no nonsense rockgevoel. Ik bedoel, die zanger klinkt op z'n tijd best een beetje als David Byrne en/of Bryan Ferry en het liedje kan af en toe flink psychedelisch uit de bocht vliegen maar die gitarist heeft ook gewoon een paar klassieke meat and two veg licks in de kast en is not afraid to use them. Een andere favoriet op het album is dan ook American Idol waarin old skool knallende soulblazers om je aandacht vechten met zo'n fladderende saxofoon die je in een Roxy Music-nummer zou verwachten. Mijn minst favoriete ding aan Plants and Animals' Tom Cruz is natuurlijk de nogal punnerige titel. De albumhoes is trouwens ook spuuglelijk De band staat vanavond, maandag, in de Paradiso, donderdag in Db's in Utrecht en zondag op het Incubate festival in Tilburg.