Aah, de fade-in. Aartsvijand van (lokale) radiomakers wereldwijd. Is dat nummer nou al begonnen? De schuif staat open. CD-speler loopt, maar waarom hoor ik niets? Oh, wacht daar komt iets maar dat is wel heel zacht. Waarom is dat zo zacht? Wat doe ik nóu weer verkeerd? Etcetera. Hier in Dr. Dog's Nobody Knows Who You Are lijkt het een soort oneindigheid te suggereren. Alsof de band al uren bezig is en jou, door een voorzichtig op een kiertje gezette deur, voor een paar minuten mee laat genieten. Eigenlijk is er weinig vervelender dan naar een jammende band te luistern maar als luisteraar springen we hier op precies het juiste moment op de voortbijrijdende trein. De ritmesectie zit lekker in z'n groove. De meneer achter het orgel heeft ook de juiste lick gevonden en net als wij om het hoekje komen spieken heeft de zanger eindelijk ook de geest en doet z'n beste Dylan. Heel eventjes lijkt het wel een popliedje. En dan gaat de deur weer langzaam dicht. De band verder. De trein naar het volgende station. De luisteraar naar het volgende nummer. (mp3, bron)