Darren Hayman is een bezig baasje. Elke paar maanden verschijnt er wel een nieuwe album of ep van de voormalig Hefner-man. Vaak op projectmatige basis. In 2011 bijvoorbeeld schreef hij de hele maand januari elke dag een vers liedje en nam het op en maakte een er meteen een videoclip bij. En omdat na zo veel jaren zo veel nummers schrijven de bodem qua inspiratie en onderwerpen uit je persoonlijke leven misschien zo langzamerhand een beetje bereikt is, gaat Hayman steeds vaker aan de slag met geschiedkundige thema's. Er verschenen bijvoorbeeld platen geinspireerd door de 17e eeuwse heksenvervolgingen, de eerste mensen en dieren in de ruimte en de typisch Engelse mid-20ste-eeuwse nieuwbouwwijken waar Hayman opgroeide. Ik moet zeggen dat ik het allemaal ook niet echt heel aandachtig volg. Ik heb waarschijnlijk toentertijd te veel naar Hefner geluisterd want ik kan Hayman's huilerige stem vandaag de dag nog maar in kleine doses aan. Misschien was ik daarom vorig jaar juist zo gecharmeerd van het album Lido, over buitenzwembaden, want geheel instrumentaal. Want dat moet ik Hayman wel nageven, hij lijkt over de jaren alleen maar nog makkelijker nog mooiere liedjes te zijn gaan schrijven. Afgelopen Record Store Day verscheen er een nieuwe ep met vier liedjes over, gaan we weer, vier vroegere Engelse koninginnen. Z'n begeleidingsband heet deze keer the Long Parliament. Het bevat een paar van de wat mij betreft mooiste liedjes die Hayman ooit schreef en voor wie, net zoals ik dus, niet zo heel erg gek meer is 'smans stem, ook eentje gezongen door Elizabeth van Allo Darlin. Elizabeth the First heet het natuurlijk. In de tussentijd is het volgende Darren Hayman-project trouwens ook al verschenen: Bugbears, een collectie interpretaties van volksliedjes uit de tijd van de Engelse burgeroorlog. (bandcamp)