Toen het nieuwste album van Stars vorig jaar verscheen baarde het volgens mij weinig opzien. En waarom ook? De band draait al meer dan een decennium mee lijkt op dat punt van haar carrière te zijn aangekomen waarin ze gewoon hun ding doen en als ze weer eens een nieuwe plaat uitbrengen – No One Is Lost is ongeveer hun zevende album – zijn de fans tevreden als het grotendeels klinkt zoals ze verwachten en haalt de rest van de wereld z'n schouders op. Ik ben zo'n fan en was dan ook best tevreden en kocht voor hun concert van afgelopen donderdag in de Scala hier in London vooral uit traditie een kaartje. Had wel zin om de hits van hun vroegere platen weer eens live te horen en dan wilde ik ook wel beleefd naar nummers van die nieuwe luisteren hoor. Dat het iets anders zou lopen vermoedde ik al een beetje toen ik eind December met m'n liedjeseindejaarslijst bezig was en tegen alle verwachtingen in Stars' From The Night zich met stip op, ehm, positie 49 nestelde. Okay, dat klinkt niet heel indrukwekkend maar misschien voelde het gewoon een beetje raar zo'n nummer van zo'n onhip stelletje oudgedienden hoger te zetten. From The Night is aan de ene kant gewoon weer erg Stars maar klinkt toch een tikkeltje anders. Er zat altijd wel een electronisch (via New Order) element in de muziek van de Canadezen maar From The Night zet nog een extra stap richting de dansvloer.
En het staat ze wel, dat bijna house-y geluid. De band zelf lijkt er ook érg enthousiast over. Ze openen vanavond met From The Night en stormen vervolgens genadeloos door. Aan de oude nummers is niet zo veel veranderd maar het hele live-gebeuren van de band lijkt een extra stoot energie te hebben gekregen. Een boel meer dingen aan de band vallen nu ineens op hun plaats. Dat theatrale dat ze altijd hadden is nu vooral een soort aanstekelijke euforie. Dat camp-y ding van ze – bijvoorbeeld: de drummer is vandaag gekleed in een tuinbroek, een fluorescerend roze singlet, een pet met glimmend Chevrolet logo en een oversized donkere zonnebril – past ook ineens beter in het muzikale plaatje. Alleen Ageless Beauty, voor vanavond een van mijn favorieten uit hun oeuvre, kan niet echt meekomen en klinkt als een dood vogeltje. Maar verder is alles mooier en beter en leuker dan ooit. Torquil, de mannelijke helft van het vocale duo vooraan, doet z'n beste Morrissey, haalt nostalgische herinneringen op aan Belsize Park en Hampstead Heath en laat zich van z'n politieke kant zien in z'n zelfgemaakte Unite The Left t-shirt (en door This Song Is A Weapon op te dragen aan Dave en Samantha). Vanavond valt het me ook pas op dat Amy Milan, de vrouwelijke helft dus, eigenlijk best wel als Kirsty MacColl kan klinken maar op andere momenten geboren lijkt om als housediva door het leven te gaan. Dat soort dingen.
En ze doen ook gewoon Elevator Love Letter en Your Ex-Lover Is Dead hoor en dat klinkt geweldig maar wat mij betreft zijn de hoogtepunten toch, ergens halverwege, Hold On When You Get Love And Let Go When You Give It van hun vorige album, the North, en waarschijnlijk hun meest schaamteloze New Order rip-off en, helemaal aan het eind, het titelnummer van No One Here Is Lost. Eigenlijk is het gewoon EDM-banger met handjes-in-de-lucht build-ups en breakdowns maar dan dus op z'n Stars. Put your hands up if you ever feel afraid. Wat mij betreft kan dit vernieuwde Stars weer jaren mee. Zaterdag staan ze in Amsterdam in de Bitterzoet.
