In de Bermondsey dependance van de White Cube galerie loopt momenteel een tentoonstelling met nieuw werk van de kunstenaar Christian Marclay (vooral bekend van The Clock, een 24-uur durende collage van op juiste volgorde en op de juiste momenten aan elkaar geplakte fragmenten uit films waarin een klok te zien is of een tijdstip genoemd wordt). In dit kader vinden er elk weekend bovendien muzikale performances plaats in een van de zalen. Afgelopen zondagmiddag zou Thurston Moore samen met (leden van) het London Sinfonietta een aantal nieuwe composities komen presenteren. Ik arriveer precies vroeg genoeg. Het is al druk – de zitplaatsen zijn allemaal bezet – maar ik kan nog gewoon naar binnen (Paul Morley is er ook al trouwens). Naderhand op Twitter zie ik dat er later buiten een rij heeft gestaan. Het betekent wel dat ik niet echt tijd heb om de kunst in me op te nemen want ik ben bang dat ik als nog een rondje door het gebouw doe ik m'n plaatsje kwijt ben. Het wordt dus eerst de muziek en pas in tweede instantie de eventuele context.
Moore wordt vandaag bijgestaan door vier muzikanten: een violist, een cellist, een klarinettist en een percussionist met 4 bekkens en 2 kleine gongs. Moore zelf speelt gitaar. Het klinkt vervolgens precies zoals je verwacht dat een optreden van Thurston Moore met modern-klassieke muzikanten in een kunstgalerie klinkt. Het begint met wat van dat atonale gitaargekietel dat we kennen van Sonic Youth. De andere muzikanten proberen een beetje mee te doen en houden intussen Moore goed in de gaten want hij lijkt met z'n hoofd aan te geven wat er moet gaan gebeuren. Zo gaat het dan ook naadloos over in het volgende deel, een solo voor bekkens en gongs. De percussionist kan zich lekker uitleven. Hierna nemen de andere vier het weer over voor een meer drone-y oefening. Iedereen speelt dezelfde noot maar de diverse instrumenten geven hier verschillende ritmische invullingen aan. Dit wordt gevolgd door een rondje Alternatieve Manieren Om Je Instrumenten Te Bespelen. Is dat niet een heel afgezaagd idee in het experimenteel-avantgardistische muziekwereldje? Ik word in ieder geval niet echt meer warm of koud van een gitarist die met een drumstokje op de achterkant van z'n instrument klopt enzo. Ook hier doen de andere vier muzikanten braaf mee. De klarinettist een beetje voor spek en bonen. Waar de twee strijkers nog met hun vingers tegen de klankkast kunnen kloppen enzo zijn zijn mogelijkheden nogal beperkt. Een beetje met z'n kleppen klepperen lijkt het enige dat hij kan verzinnen en daarmee kom je niet echt uit boven de kakafonie van de rest. Het laatste deel is m'n favoriet want het meest melodisch. Niet dat het ergens heengaat maar de klaterende notenbrij vind ik na het nogal statische wat er aan vooraf ging, erg verfrissend.
Al met al duurt het optreden iets van een half uurtje. Het werd live op vinyl opgenomen met een installatie van de Vinyl Factory zodat er platen van gedrukt kunnen worden maar om eerlijk te zijn ben ik niet zo heel geïnteresseerd in een exemplaar. Best leuk om het live gezien te hebben maar muzikaal vond ik het eigenlijk heel erg voorspelbaar. Volgende week speelt Mica Levi. Daar heb ik hogere verwachtingen van.
Na afloop dus nog even langs de kunst van Marclay gelopen. Begrijp wel meteen waarom muziek zo'n groot deel van het programma is want al het getoonde werk gaat over geluid. Er hangen schilderijen waarin onomatopeïsche tekstballonnen uit strips worden gesampled. Splaf, plosh, smak, etcetera. Heel erg Pop natuurlijk (alhoewel de uitvoering een stuk impressionistischer is). Er is een kamerbrede videoinstallatie die meer met hetzelfde bronmateriaal doet en een ander filmpjesgebeuren waarin lege colaflesjes en dergelijke bespeeld worden. Kortom, ik zie de parallellen tussen de kunst en het abstracte geluidsgeknutsel van daarnet. Alhoewel ik toch vooral de indruk kreeg dat Moore een beetje op de automatische piloot experimenteel aan het doen was dan dat hij zich liet inspireren door de specifieke werken om hem heen. Ik had hem wel meer splaf, plosh of smak willen horen doen.
