Wat betreft achilleshielen is 'uit Australië naar London geëmigreerde indiepopzangeressen met een ukelele' een behoorlijk specifieke, maar het is nu eenmaal de mijne. Over die andere heb ik hier al meer dan genoeg geschreven. Vandaag gaat het over Owl and Mouse. Want die zijn nieuwer en onbekender en dus net iets spannender en die speelden gister in Servant Jazz Quarters, een kelder met donkerbruine houten balken aan het plafond om de hoek van Dalston Kingsland. Alleen oppervlakkig lijkt het misschien een beetje op A**o D****n want Owl & Mouse doen andere dingen met die ukelele en dat Australische accent. Bouwen er geen traditioneel bandje omheen maar houden het bij een bas en wat toetsen en hier en daar een viool of een rijstshakertje. Met zo'n schattig minigitaartje is het moeilijk niet twee en, wel, schattig te klinken maar Owl & Mouse geven een donkere draai aan. Met tempo en melodieën maar vooral met de teksten. Een van de nieuwe nummers die ze spelen heet Worst Kiss. Een van de andere nieuwe nummers die ze doen heeft trouwens helemaal geen ukelele of toetsen of rijstshakertje maar electronische bliepjes uit een iPhone. Het is net Dylan die electrisch gaat, volgens de toetseniste, maar dan dat niemand het wat kan schelen. Qua ouwe(re) nummers slaan ze mijn een-na-favoriete-liedje van 2014, Don't Read The Classics, helaas over maar doen bijvoorbeeld wel Stereo Nothing met z'n verraderlijk vrolijke pianomotiefje. Wat me vanavond ineens opvalt is dat de band eigenlijk helemaal niet aan refreintjes doet. De opbouw is meer stapelend. Dat het liedje zachtjes begint en dat er steeds een instrumentale laag bijkomt. Maar zelfs dat niet altijd. Soms is het gewoon couplet achter couplet en daar dan weer een nog pijnlijker couplet achteraan. Gelukkig hebben ze altijd de melodieën en de tekstuele spitsvondigheid om er mee weg te komen.