PJ Harvey is momenteel een nieuwe plaat aan het opnemen. Dat is goed nieuws want dat betekent dat er binnen afzienbare tijd een nieuw album van PJ Harvey zal verschijnen. Maar het is nog niet het hele verhaal. Van dat opnemen van die plaat is namelijk een ding gemaakt, een soort kunstinstallatie. De opnamen vinden plaats ergens in de kelders van Somerset House hier in London en onder de noemer Recording in Progress zijn deze opnamen, een klein beetje, publiekelijk toegankelijk. In slots van 45 minuten wordt er publiek toegelaten dat naar de verrichten van Polly en haar producers en haar band mag kijken.

De eerste serie kaartjes was uitverkocht voordat ik er erg in had en ik had me, op basis van de recensies die de indruk wekten dat het eigenlijk toch wel een beetje saai is om een artiest gewoon in de studio aan het werk te zien, daar eigenlijk wel bij neergelegd. Maar de opnamen lopen blijkbaar een beetje uit want afgelopen weekend komt er een nieuwe bups kaarten beschikbaar en zit ik wel op tijd met m'n creditcard achter de computer. En zo sta ik afgelopen dinsdag rond kwart voor elf samen met een stuk of dertig andere gelukkigen - waaronder niemand minder dan Jarvis Cocker, komt zeker de concurrentie in de gaten houden - in een als simpele ontvangstruimte ingericht kantoortje in de New Wing van Somerset House te wachten op wat komen gaat. We moeten mobieltjes en eventuele andere opnameapparatuur inleveren.

Iets na elven worden we met z'n allen naar de catacomben van het imposante gebouw gevoerd waar in een voormalige wapenopslagruimte een grote witte doos met (eenrichtingsverkeer)ramen is gebouwd. In die doos staat PJ Harvey met haar band en producers en wat technici en een fotograaf en een paar banken en stoelen en hele boel microfoons en nog meer instrumenten. En ze zijn hard bezig. Hier wordt geen toneelstukje opgevoerd voor het publiek. Volgens mij hebben ze niet eens door dat we er staan, met onze neuzen tegen de ramen. We lijken geluk te hebben. Het zou namelijk ook zo maar kunnen dat de 45 minuten waar jij een kaartje voor hebt gekocht gevuld worden met het stemmen van een harp of dat pro-tools gebackupped moet worden ofzo en dat ze rustig de hele tijd een kopje thee zitten te drinken. Maar we zien de band echt aan het werk.

Er wordt aan een liedje gesleuteld. Er lijkt nog niets op band te worden gezet. Iedereen zit een beetje voor zich uit te toeteren of de trommelen (alle muzikanten spelen óf saxofoon óf een percussie-instrument. D'r zit trouwens nóg een percussionist heel zielig in z'n eentje in een piepkleine ruimte – ook met een raam – op de gang). Er worden wat details besproken. Net nadat we binnen zijn gekomen besluit Polly - de rest noemt haar Polly - toch maar gitaar te gaan spelen en te zingen in plaats van saxofoon te spelen en na een tijdje aanrommelen vraagt ze zich af of hier nog een extra Bmin of Bmaj akkoord tussen moet. En ze doen het nummer een aantal keer achter elkaar op net iets verschillende manieren om te kijken hoe ze straks guidetracks gaan maken. Dat maak ik er uit op tenminste. Het is fascinerend om te zien. De dynamiek in de studio bijvoorbeeld. Het gaat heel gemoedelijk en organisch en chaotisch. Er lijkt niet echt een doel of iets dat opgelost moet worden. Er speelt ook niemand de baas. Polly zegt af en toe wat ze van plan is en de twee producers, Flood en, op percussie, John Parrish geven suggesties maar iedereen doet eigenlijk gewoon een beetje z'n eigen ding en het gaat geleidelijk een bepaalde kant op.

Het liedje lijkt me redelijk af. Het begint met een dwingende eenakkoordriff. Polly's gitaar klinkt zoals ze op die vorige plaat ook klonk en ik dacht eigenlijk dat dat zo'n autoharp was. De overige muzikanten maken er een aangename Beefheart-achtige kakafonie van. De nieuwe plaat lijkt ook weer politiek te worden (aan de muren van de ruimte hangen diverse songteksten-in-progress). This is the Ministry of Defence, begint dit nummer. And this is how the world will end, is de slotzin. Misschien komt het bij nader inzien wel goed uit dat ik in eerste instantie geen kaartje meer kon scoren en dat ik dus een paar weken moest wachten en dat waar ze nu mee bezig zijn gewoon interessanter is dan in het begin. Ik vergeet gewoon dat een paar meter verder ook nog steeds Jarvis Cocker staat te staan. Om tien voor twaalf gaat het geluid uit, gaat er een teleurgestelde zucht door de ruimte en worden we weer naar buiten gevoerd. Terug in de ontvangsruimte kunnen we onze mobieltjes ophalen, eventueel een poster kopen en een beetje bijkomen van wat we net gezien hebben.