12.4.15 - (0)

Volgens mij is Courtney Barnett een beetje moe. Afgelopen vrijdag is het de laatste avond van een redelijk uitgebreide Britse tournee – extra toegevoegd concert in de Electric Ballroom omdat het eerste, donderdag, in een mum van tijd uitverkocht was – en daarvoor kwam ze zo te zien rechtstreeks van SXSW en het lijkt mevr. Barnett niet in de kouwe kleren te zijn gaan zitten. Zo klinkt het tenminste. Het zou ook nog aan de geluidsman kunnen liggen maar Barnett lijkt gewoon een beetje binnensmonds te zingen en haar vocalen komen nauwelijks boven de muziek uit; laat staan verstaanbaar. En da's een beetje zonde want haar muziek draait per slot van rekening voor een groot deel om die teksten. De one-liners. De alledaagse observaties. De ontboezemingen. Dat wat Courtney Barnett nou precies zo geweldig maakt kortom. Muzikaal lijkt ze trouwens nog wel boordevol energie te zitten. Het klinkt, net als vorige keer dat ik ze zag, een stuk rockender dan op de plaat. Waar de studioversies soms een tikkeltje dreinerig voort kunnen meanderen gaat het op het podium flink van rockestein met dank aan bijvoorbeeld de bassist die met z'n wapperende lange haren ook een paar honderd kilometer verderop op Roadburn had kunnen staan. Maar ook Barnett zelf mag zich af en toe lekker uitleven in freakerig gitaargepiel. Jammer dat de balans tussen tekst en muziek zo in het voordeel van het laatste uitslaat. Eigenlijk had ik gewoon gewild dat zo'n Courtney Barnett concert meer weg zou hebben van dat van andere 'tekstige' rockbands als de Hold Steady en de Mountain Goats waarbij de hele zaal, eventueel met armen in de lucht, die hele lappen tekst luidkeels meebrult. Vooralsnog gebeurt dat bij zo'n Courtney Barnett concert slechts spaarzaam maar het zijn wel de mooiste momenten. Sowieso zijn meezingers over de Melbournse onroerend goed markt (Depreston met z'n 'If you've got a spare half a million you could knock it down and start rebuilding') en paniekaanvallen ('I'm having trouble breathing in' in Avant Gardener) redelijk uniek in de muziekgeschiedenis. Voor de rest is het optreden niet slecht maar nogal afstandelijk. Qua setlist komt natuurlijk het gros van het nieuwe album voorbij en een handvol nummers van de eerdere ep's. Fraser A Gorman, wiens platen op Barnett's label verschijnen en die mee was als voorprogramma, mag één van z'n eigen nummers komen doen en in de toegift doet ze in haar eentje een hartverscheurend mooie versie van Being Around van de Lemonheads en, met drummer en bassist er ook weer bij, een nogal schoolband-achtige uitvoering van Cannonball van de Breeders. Hopelijk kan Barnett nu een paar weekjes vakantie houden. Zo te zien begint ze volgende maand al weer aan een Australische tour.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics