16.5.15 - (0)

Met liveconcerten van singer/songwriter-ige types is het vaak een beetje gokken. Jan Douwe Kroeske had namelijk ongelijk. Het gaat nooit alleen om het liedje, ook om de aankleding. Maar die verdomde singer/songwriters, vooral als ze van ver komen en niet zo'n ruim budget hebben, denken er vaak mee weg te kunnen komen om gewoon hun liedjes op een akoestische gitaar te komen spelen. En vaak is dat saai. Stephen Steinbrink was recentelijk een voorbeeld van hoe het wél moet. Die kwam met hulp. Maar Matthew E. White vond ik dan weer heel erg tegenvallen. En dan had die nog wel wél een band meegenomen maar een vergeleken met de plaat zo'n bescheiden combo - minstens 30 muzikanten (strijkers, toeters, koor et al.) per track vs. gitaar/bas/drums - dat het eigenlijk nergens naar klonk. Ander slecht voorbeeld vond ik Martin Carr. Ex-Boo Radleys. Best mooie, mooi geproduceerde, soloplaat gemaakt maar dan een tijdje terug in de Union Chapel de liedjes daarvan zonder charme op een akoestische gitaar harken. Alleen met veel fantasie en energie van de luisteraar waren de versies van op het album terug te horen.

Volgende geval. Op z'n plaat Bearer of Bad News is een groot deel van de charme van de liedjes van Andy Shauf voor mij de warme productie. Die net iets te stoffig klinkende klarinet maar ook gewoon het bandgeluid als geheel. Afgelopen woensdag speelde hij in de Slaughtered Lamb in Clerkenwell maar ik kon van te voren nergens achterhalen of hij in z'n eentje uit Regina, Seskatchewan, Canada was overgekomen of met band. Het blijkt gelukkig het laatste. Ze zijn met z'n vieren. Jammer genoeg zonder klarinettist maar zo met een bassist en een toetsenist en een drummer is het ook heel erg mooi. Het klinkt nu ergens halverwege Elliott Smith en Low. Waarbij ik met 'Elliott Smith' bedoel dat hij liedjes zingt met mooie, duidelijke, zonder opsmuk gezongen melodische lijntjes en een tikkeltje melancholie en met 'Low' dat de band z'n best doet heel zachtjes te spelen. De context helpt. De kelder van de Slaughtered Lamb is knus - er staan een paar stoeltjes en tafeltjes vooraan en overal ligt donker panterprinttapijt - en druk maar het publiek is muisstil. Je kunt het pubrumoer van boven door het plafond horen. Shauf lijkt een beetje van slag van alle aandacht en kijkt van onder z'n lange haren bijna argwanend het publiek in. Hij zegt ook niet zo veel tussen de nummers door. Na het zoveelste daverende applaus voor een van z'n liedjes weet hij met moeite 'this is nice' uit te brengen wat hem alleen nog maar meer geklap en gejoel oplevert. Het is heel aandoenlijk. Muziek en sfeer vullen elkaar perfect aan. Voor de, op en top verdiende, toegift komt Shauf in z'n eentje terug en schiet al mijn gezeur over dat singer/songwriters in hun eentje saai zijn compleet aan flarden want de twee nummers die hij dan nog speelt zijn de mooiste van de hele set (alhoewel ik natuurlijk niet weet of het op deze manier ook een heel uur lang mooi was gebleven). Hoogtepunt is wanneer in het allerlaatste nummer, Hometown Hero, een aantal mensen in het publiek de klarinetpartijen van de plaat mee begint te fluiten. Blijkbaar was ik niet de enige die de klarinet miste.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics