Mijn blogstukje over m'n bezoek aan het eerste weekend van het kunstfestival Station to Station eindigde met de halve belofte: 'Wordt, wellicht, vervolgd'. De line-up van artiesten die mee zouden werken - Factory Floor, Micachu, Nozinja - klonk nieuwsgierigmakend maar ik had nog steeds niet helemaal door wát het nou precies was. Dat laatste was dan waarschijnlijk ook de voornaamste reden dat het er de afgelopen weken maar niet van kwam om terug te keren naar het Barbican Centre voor meer. Dat gebeurde afgelopen vrijdag pas weer (net op tijd, want het laatste weekend) voor een speciaal optreden van de band Savages. Het was me nog steeds niet helemaal duidelijk wát het dan zou zijn - een samenwerkingsiets met de band A Dead Forest Index en de choreografe Fernanda Muñoz-Newsome - maar het zou een soort voorstelling zijn met dingen om te horen en te zien en dat vond ik voor deze keer wel genoeg voorinformatie.
Het optreden vindt plaats in de theaterzaal van Station to Station op de derde verdieping van de Barbican. Niet de handigste zaal voor een optreden. Er is weliswaar een podium gebouwd maar er staat ook een immense pilaar midden in de zaal, bijna net zo groot. Het publiek zit aan de twee zijkanten van het podium. Een deel op bankjes, de rest er achter. Het optreden begint in het donker. Op het podium staan vier naar elkaar toegedraaide muzikanten – de gitariste en bassiste van Savages en twee heren van A Dead Forest Index op gitaar en harmonium – en ze spelen een onheilspellende drone. Uit de twee ingangen naast het podium komen vervolgens twee danseressen – in het wit gekleed, met een lichtgevende bal in hun handen – gevolgd door nog een figuur – in het zwart met een zaklamp op de danseres gericht. Langzaam en geconcentreerd lopen de twee danseressen een halve cirkel door de zaal; om het podium en de pilaar heen, om elk vervolgens door het gat aan de muur aan de andere kant dan waarvan ze vandaan kwamen weer te verdwijnen. Ze komen nog een paar keer terug voor vergelijkbare bewegingen.
De volgorde van wat er muzikaal verder gebeurt ben ik een beetje vergeten. In ieder geval komt op een gegeven moment ook de drumster van Savages aanschuiven en switcht die harmoniumspeler van hierboven ook naar drumstel. Er wordt meer herrie geproduceerd. De tekstloze(?) zang komt in eerste instantie vooral van de gitarist van A Dead Forest Index. Pas na een tijdje komt ook Jehnny Beth op het podium. Ze begint met een stuk spoken word over het klanktapijt van haar collega's. Vervolgens doet het hele orkest een partijtje afwisselend hard-en-zacht waarbij er tijdens de harde momenten lekker gegild mag worden. Deze manier van beschrijving maakt van het optreden sowieso een nogal en-toen-en-toen opsomming terwijl het zo niet aanvoelde. Ja, er gebeurt steeds iets nieuws en iets spannends maar het is een geleidelijk, organisch proces. Het lichtplan ontwikkelt zich bijvoorbeeld ook – van donker naar lichter naar flikkerend naar weer donker; een van de inspiratiebronnen van de voorstelling was het stuk In Vain van Georg Friedrich Haas – maar het vult de muziek aan. Net als de video's die op een gegeven moment aan de mix worden toegevoegd (vooral schaduwvormen die lijken op de schaduwen die de dansers-met-hun-zaklamp net ter plaatse ook maakten). De muzikale overgangen zijn niet altijd even strak omdat het nogal moeilijk is tegelijk aan hetzelfde deel te beginnen als je elkaar niet kunt zien in het donker maar ik vind het voor alles spannend en verveel me geen moment. Na alle herrie en geëxperimenteer en geconcentreerd gedoe eindigt een en ander in een gewoon mooi liedje; een groots en meeslepende Gothic ballad met een coupletten en refrein en alles (Test of Time lijkt het me te heten). Audioopnamen van de voorstelling zijn te koop bij de Vinyl Factory maar ik denk dat je zonder het visuele element nogal wat mist.
