Ik moet bekennen dat ik de carriere van Jimi Tenor niet echt op de voet meer volg sinds, oh, Total Devastation ongeveer. Ik zie z'n naam nog wel eens langskomen en dan meestal in een jazz-context geloof ik. Als ik even snel z'n meest recente dingen op Spotify check is het inderdaad allemaal vrij jazzy. En toch had ik voor afgelopen dinsdag een kaartje geregeld voor z'n optreden in Club Miranda onder het Ace Hotel in Shoreditch. Het idee achter het concert maakte namelijk wel nieuwsgierig. In het kader van de Moog Sound Lab nodigde het Ace Hotel een handvol muzikanten uit om een paar dagen (en nachten) in een hotelkamer boordevol authentieke Moog-apparatuur te vertoeven met als tegenprestatie dus een optreden. Artiesten als DJ Andy Blake en Iain Forsyth en Jane Pollard (bekend van hun werk met Nick Cave) gingen Tenor de afgelopen weken voor (de bijdrage van Blanck Mass van Fuck Buttons ging op het laatste moment helaas niet door).
Dus staat het podium van de kelderclub een grote kast met snoertjes en lichtjes (een Moog synthesizer) met hier en daar nog wat losse accessoires als aparte keyboards, een theremin, laptops(?) en, ehm, een dwarsfluit (waarschijnlijk door Tenor zelf meegenomen). En dan is er nog een attractie. Je kunt er namelijk voor kiezen het concert te ervaren onder invloed van een Dream Machine. Dit is een op ideeën van Brion Gysin en William S. Burroughs gebaseerde constructie die bestaat uit een lamp die in een verticale buis hangt waarin diverse uitsneden zijn gemaakt. De bedoeling is dat die buis gaat draaien – hij staat, hoe toepasselijk, op een platenspeler – en dat je dan met je ogen dicht het ritmische flikkerende licht tot je neemt en een soort psychedelische ervaring beleeft. Neem ik aan, want zo'n Dream Machine is er alleen voor mensen die een (duurder) zitkaartje hebben gekocht en paupers zoals ik moeten bij de bar blijven staan. Om eerlijk te zijn zie ik maar een paar mensen ook echt de Dream Machine gebruiken. Zelfs de meeste van de zitters, met hun duurdere kaartje, kijken gewoon traditioneel naar de verrichtingen van de twee heren – Tenor en een assistent – op het podium.
Heel erg spannend is dit overigens niet, visueel gesproken. Die Moog staat zo op het podium dat de twee muzikanten het grootste deel van de tijd met hun rug naar het publiek staan om snoertjes in en uit te pluggen of aan knopjes te draaien. Zoals een beetje te verwachten bij muziek die in een paar dagen bij elkaar is verzonnen op een voor de artiest onbekend instrument dat waarschijnlijk een hele dikke handleiding heeft, klinken de composities een beetje als probeersels. Veel pulserende bliepjes, schurend gezoem en functionele bromtonen, maar weinig samenhang of compositorische diepgang. Als er na een paar minuten een stilte valt en het publiek niet weet of het moet applaudisseren omdat het nummer is afgelopen is, draagt Tenor ons op to 'keep staring' (in onze Dream Machines). Het haalt de serieusheid een beetje uit de lucht want voor de rest is het allemaal best een ernstige bedoening. En eigenlijk best wel een beetje saai. De composities klinken allemaal een beetje hetzelfde. Zelfs als Tenor z'n dwarsfluit d'rbij pakt blijft het allemaal abstract en schetsmatig. Pas tegen het eind is er wat meer ruimte voor opbouw en melodie. Het slotnummer wordt willekeurig door iemand op de eerste rij uitgekozen uit een stapeltje kaartjes met nog niet gespeelde tracks en wordt aangekondigd als 'number 11, titled 'epic track'' en is, met z'n melodische motiefjes die klinken als de herkenningsmuziek van Knightrider of een andere jaren tachtig tv-serie en die uitmonden in psychedelisch keyboardgefreak door Tenor, inderdaad best episch. Toch was het een vrij lang uur. Volgende keer misschien toch maar zo'n Dream Machine proberen.
