Afgelopen week verscheen Faith in the Future, het nieuwe solo-album van Craig Finn en in dat kader stond de Hold Steady-frontman afgelopen woensdag in de kelder van de Slaughtered Lamb met een akoestische gitaar. Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wie hier op zit te wachten behalve echte die-hard Hold Steady-fans. Finn is geen briljant songschrijver (de muziek van de Hold Steady komt merendeels van de gitarist), geen goeie zanger (wat in de context van een rockband als de Hold Steady dan weer z'n charmes heeft) en ook niet bepaald een begenadigd gitarist. Op de nieuwe plaat valt dat laatste niet zo erg op want die is ingespeeld door allemaal professionele studiokrachten in Nashville maar live, zo alleen met zes snaren, kun je er moeilijk omheen. Aan de andere kant is er op deze manier ook extra aandacht voor Finns grootste kracht, dat van verhalenverteller. Voor mij is dat een beetje wennen. Ik ben Hold Steady-fan vooral vanwege de muziek. De teksten - laat staan het grote verhaal erachter - neem ik op de koop toe. Ik reageer af en toe of individuele tekstregels maar vooral op de riffs. Hetzelfde geldt voor die soloplaat maar dan met als verschil dat die riffs ontbreken. Maar hier, in een pubkelder met aandachtig publiek (90% man, van ongeveer dezelfde leeftijd als Finn), valt het kwartje. Op het rudimentaire gitaarspel ben je snel uitgeluisterd en dan luister je dus naar de verhalen. Verhalen over mensen die verkeerde keuzes maken, over mensen die naar feestjes gaan omdat ze zich anders vervelen (en dan verkeerde keuzes maken) en verhalen over mensen die drugdealers kennen die naar Bijbelse figuren zijn vernoemd. Tekstregels die ik van de plaat een dozijn keren heb horen langskomen blijken ineens de punchline van een ongemakkelijke grap.

Finn moet zelf ook nog een beetje wennen aan de kleinere vorm. Hij grimast en beweegt nog een beetje alsof hij op een groot rockpodium staat en heeft nog al eens de neiging aan het eind van het nummer te lang door te gaan met hetzelfde akkoordenmotiefje. Met een band kan dat een mooi dramatisch, staand slot worden. In je eentje op een akoestische gitaar is dat saai. Hij speelt ongeveer een uur. Niet zo heel veel nummers. Veel lange introducties (onder andere het verhaal achter Newmyer's Roof, Finn's 9/11 nummer; een bekend verhaal als je ook maar één interview over de nieuwe plaat hebt gelezen maar altijd weer indrukwekkend). En de nummers worden een stuk langzamer gespeeld dan op plaat want dat hoort zo blijkbaar bij een akoestisch optreden. Merendeels trakcs van de nieuwe plaat natuurlijk. In ieder geval één van z'n vorige soloplaat. Certain Songs van de Hold Steady (die over Paradise by the Dashboard Light) en zelfs één nummer van Lifter Puller (z'n band vóór de Hold Steady). In de toegift speelt hij een onuitgebracht, en nooit eerder live gespeeld, nummer over Whitesnake's David Coverdale die na een lange tour wegens slecht weer vast zit op het vliegveld van Minneapolis. Het is heel erg grappig en een instant meezinger.