Ought had ik, op basis van hun aankomende nieuwe plaat Sun Coming Down, geclassificeerd in ongeveer hetzelfde hokje als Protomartyr. Postpunkerige gitaarrock met praatzang. Het is geen heel erg dichtbevolkt hokje (Prolapse past er ook nog wel bij maar die zijn van minstens een decennium geleden en The Fall natuurlijk als grootvaders). Maar na de Montrealers afgelopen dinsdag live te hebben gezien in de Village Underground moet ik concluderen dat ze niets in dat hokje te zoeken hebben. De praatzang bij een band als Protomartyr heeft iets afstandelijks en onderkoelds. De ogenschijnlijke zakelijkheid contrasteert met de agressie van de muziek en dat zorgt voor aangename spanning. Bij Ought is de zang wél op dezelfde, intense golflengte als de muziek. Het is alleen dat de zanger dat niet per se accentueert met melodie. Op z'n eigen, redelijk toonloze manier is de zanger toch gewoon een soort crooner. (Hij ziet er trouwens uit, van een afstandje, als een jonge en extra spichtige Feargal Sharkey van de Undertones en klinkt, tussen de nummers door, als iemand die na een hap helium een ironische Elvis Presley-imitatie probeert te doen). Ik moet meer denken aan een band als Lower. Datzelfde bezwerende maar dan met een iets minder nihilistische sfeertje. Ik moet zeggen dat deze voor mij nieuwe, sexyer (hm, soort van) interpretatie van Ought me nog beter bevalt dan de ouwe. Mijn voorbereiding voor vanavond was sowieso niet helemaal optimaal. Om eerlijk te zijn ken ik vooral die nieuwe, zoals gezegd nog niet officieel verschenen, plaat en alhoewel ze daar veel van spelen is de publieksreactie op de ouwere nummers, die ik dus niet echt ken, enthousiaster. Misschien daarom ook dat ik het, na een opwindend begin, best wel een lange zit vind. Het dendert maar door in dezelfde heftigheid. Slechts hier en daar gaat de voet voorzichtig van het gaspedaal en is er ruimte voor spanningsopbouw en reflectie. Dan is vijf kwartier - inclusief toegift - misschien toch wat te lang.

Twee voorprogrammas. Weddings is postpunk van het lichtvoetigste soort. Alle juiste ingrediënten – nerveuze drummer, springerige bas, weidse U2- én krasserige Gang of Four-gitaren – maar geen enkel memorabel liedje. Shopping is postpunk van het Slits-achtigste soort. Kaal. Dubby bas. Speelse gitaarmotiefjes. Band lijdt wel aan precies hetzelfde euvel als zangeres/gitariste Rachel Aggs' ándere band, Trash Kit, in dat alle nummers na een veelbelovend begin nergens meer heen gaan.