Een niet nader te noemen, heel erg vies, naar kauwgomballen stinkend energiedrankje organiseerde deze week een reeks speciale concerten in de Collins' Music Hall in Islington. Line-ups die pas een dag van te voren werden aangekondigd, geheime special guests, kaartjes die je alleen met speciale acties (hashtags op twitter enzo) kon scoren, dat werk. Een en ander werd woensdag afgetrapt met een optreden van Hudson Mohawke, een van z'n eerste met z'n nieuwe live-band. Daar was ik wel nieuwsgierig naar en wist met niet al te veel moeite een kaartje te scoren. Collins' Music Hall is sowieso een beleving op zich. Het bevindt zich ónder Islington Green en is ergens in de 19e eeuw gebouwd, en gebruikt, als theater maar in de tussentijd is er blijkbaar veel gebeurd want vandaag de dag is het industrieel ogende, betonnen kelder van drie verdiepingen diep. Perfecte decor voor het onderkomen van een willekeurige bad guy uit een Bond film. Je hoeft niet heel veel fantasie te hebben om de geuniformde bewaking achter de hekken op de balkons te zien staan.

Het voorprogramma wordt, op verzoek van HudMo zelf, verzorgd door afwisselende leden van London Sinfonietta die muziek van minimalisten als Steve Reich en Phillip Glass spelen. Onder niet heel veel interesse van het publiek. Om Reich's Clapping Music wordt nog wel gelachen maar de solo-viool-, duo-mirimba- en klarinet-met-tape-begeleiding stukken die daarop volgen komen nauwelijks boven het gepraat uit de zaal uit. Het is, ondanks dat de invloed op artiesten als Four Tet en (sommige, meer ingetogen momenten van) Hudson Mohawke kunt horen, ook niet erg publieksvriendelijke muziek. Van al die snelle herhaalde motiefjes word je al snel een beetje nerveus, helemaal onder invloed van een energiedrankje kan ik me zo voorstellen.

Maar goed, Hudson Mohawke dus met, z'n nieuwe liveband. En dat zijn producer Redinho op toetsen en de drummer van vroeger van Two Door Cinema Club. En dat klinkt, wel, niet zo heel erg lekker eigenlijk. Op de (professionele) filmpjes van na afloop klinkt het kraakhelder maar ik hoor eigenlijk alleen maar basdrum en topmelodie en verder wat ondefinieerbare geluidssmurrie. Intro's en breakdrowns en opbouw in het algemeen; het is allemaal nauwelijks te volgen. Het (splinternieuwe) nummer dat HudMo ergens halverwege in z'n eentje doet, met alle beats uit een doosje, klinkt een stukje beter maar van de rest is het maar moeilijk chocola maken. Sowieso vind ik die live-drummer geen aanwinst. Het oogt lekker energiek - hij staat om de haverklap op van z'n krukje, van pure adrenaline ofzo - maar het klinkt zo log. De drummer drumt méé met de muziek in plaats van dat zijn verrichtingen een fundament vormen. Had me trouwens nooit gerealiseerd hoe Happy Hardcore-achtig die topmelodieën klinken. Misschien is dat de context. En het als in een voetbalstadion meelallende publiek. Na ongeveer driekwartier is het optreden over. Slotnummer Ryderz probeert het vuurtje nog wel op te stoken maar het wordt toch niet echt meer dan een flikkerende nachtkaars. Het publiek kijkt nog even om zich heen - was dat het? - en de zaal loopt snel leeg.

Maar wacht, dat was nog niet alles. Er zou nog een special guest komen. Blijkbaar niet letterlijk een gast van Hudson Mohawke. Geen Miguel of Anthony of Jhene Aiko van op Lantern. Sowieso was z'n set helemaal instrumentaal. Nee, Mohawke's spullen worden snel aan de kant gezet en er wordt een dj-tafel met een laptop op het podium getild en niemand minder dan Action Bronson komt uit de coulissen met een joint in z'n hand. De zaal is inmiddels halfleeg maar daar heeft Bronson weinig maling aan. Sterker nog, het betekent dat er lekker veel ruimte is om na een paar nummers de zaal in te duiken en met alles en iedereen al rappend op een selfie gezet te worden. Ik ben eerlijk gezegd niet zo heel bekend met het oeuvre van Bronson maar hij doet blijkbaar de hits want ik herken er toch een aantal. Hij probeert zelfs te zingen in Baby Blue dat verder, op het moment waar in de studioversie een couplet van Chance the Rapper volgt, vanavond opgaat in een euforische versie van Biz Markie's Just A Friend. Al met al duurt het maar een minuut of twintig, waarvan hij de helft niet op het podium staat en ook nog eens een deel met microfoonproblemen kampt, maar sáái is het in ieder geval niet.