Phonogram van Kieron Gillen en Jamie McKelvie stond al jaren op m'n (te kopen en) te lezen lijstje. Een stripboek – geen graphic novel geloof ik, maar een echte comic – met een Britpop-thema, dat leek me wel wat. Een link met muziek kan vaak een aardige manier zijn een ingang te vinden in andere kunstvormen. Met Phonogram had ik een reden om zo nu en dan zo'n enge stripwinkel binnen te stappen en rond te snuffelen. Altijd tevergeefs trouwens. Omdat ik zag dat ze met een derde deel bezig zijn, heb ik uiteindelijk recentelijk gewoon maar de eerste twee op Amazon gekocht. (Comics werken raar. Als ik het goed begrepen heb verschijnt een strip als Phonogram eerst als een handvol losse, dunne boekjes die dan later verzameld worden in een boek met een kaft en dergelijke. Die derde serie is geloof ik nu net één of twee delen bezig).

Het eerste boek, Phonogram: Rue Britannia, bestaat in ieder geval uit zes hoofdstukken met duidelijke cliffhangers en werkt, om eerlijk te zijn, als in in de wereld van de strips voor mij niet echt. Het gaat inderdaad, op een bepaalde manier, over Britpop. Er vallen veel bandnamen en songtitels en Richey van de Manic Street Preachers speelt een (onzichtbare) rol maar die context verdoezelt helaas niet dat ik het verhaal niet kan volgen en dat het weinige dat ik er wel van begrijp vervelend fantasy-gedoe is met geesten en magische spreuken en andere toverkul. Het speelt een paar jaar ná het hele Britpop-gebeuren en het gaat over nostalgie en onverwerkte dingen en retromania maar dan dus op een nogal ingewikkelde, magische manier waar ik weinig mee kan. Op Goodreads lees ik positieve recensies van mensen die geen idee van Britpop hebben. Dat snap ik niet zo goed.

Maar ook, gewoon, ik vind zo'n strip niet fijn lezen. Ik vind het niet fijn dat het leesritme zo voor me bepaald wordt. Ik vind het houterig, dat plaatje voor plaatje door een verhaal gaan. Ik vind het niet fijn dat m'n voorstellingsvermogen wordt uitgeschakeld omdat de tekenaar voor me bepaald heeft hoe alles en iedereen er uit ziet. Ik vind het een inefficiënte manier van een verhaal vertellen. Omdat elke actie een eigen plaatje moet, duurt iedere scene een paar pagina's en gebeurt er in zo'n boek van 150 bladzijden eigenlijk niet zo veel. Ik kan me zo voorstellen dat je die eigenschappen van het stripgenre ook in je voordeel kunt laten werken. En ik heb in het verleden wel eens dingen van Chris Ware en Adrian Tomine gelezen waar dat wel het geval was. Hier werkt het wat mij betreft in ieder geval niet. Maar goed, Phonogram deel twee heb ik dus ook klaar liggen. Zal ik vast nog wel eens lezen. Maar denk niet dat als deel 3 ooit in boekvorm verschijnt ik het snel zal bestellen.